محققان دانشگاه پنسیلوانیا روش بهتری برای رسانش دارو به تومور یافته‌اند.
استفاده از نانوذرات استوانه‌ای به جای نانوذرات کروی برای رهایش دارو
|
محققان دانشگاه پنسیلوانیا روش بهتری برای رسانش دارو به تومور یافته‌اند. آنها توانستند با استفاده از حامل‌های استوانه‌ای شکل به صورت پایدار، داروی ضدسرطان پاکلیتکسل را به مدت ۱۰ برابر طولانی‌تر از مشابه کروی‌شکل خود در یک مدل حیوانی سرطان ریه رها کنند. این یافته‌ها نه تنها در زمینه دارورسانی مفید می‌باشد، بلکه به دانشمندان کمک می‌کند درک بهتری از ویروس‌های استوانه‌ای شکل همانند ابولا و آنفلوآنزای H5N1 داشته باشند. این مقاله قبل از انتشار آن در شماره مارس ۲۰۰۷ به صورت آنلاین در سایت مجله انتشار یافته است. دکتر دنیس دیشر استاد مهندسی شیمی و زیست‌مولکولی در موسسه پزشکی و مهندسی Penn می‌گوید: «اینها ذراتی هستند که با جریان حرکت می‌کنند. جریان خود به طور ثابتی در تمام بدن پمپ می‌شود و این نانوذرات استوانه‌ای هماهنگ با جریان خون خود را جهت‌دهی می‌کنند و طولانی‌تر از هر ذره دیگری می‌توانند در جریان خون باقی بمانند و با آن حرکت کنند». در این مطالعه تیم تحقیقاتی از نانوذرات باریک استوانه‌ای ساخته شده از پلیمرهای سنتزی برای رهایش داروی ضدسرطان پاکلیتکسل در بافت تومور سرطان ریه انسان که در بدن موش کاشته شده بود، استفاده کردند. قطر این نانوذرات استوانه‌ای حدود ۲۰ نانومتر و طول آنها معادل طول سلول‌های خونی بود. چون این نانوذرات استوانه‌ای پس از تزریق تا یک هفته در جریان خون باقی می‌مانند، بنابراین توانستند بیشترین مقدار داروی ضدسرطان را به تومور وارد کرده و در نتیجه سلول‌های سرطانی بیشتری را بکشند. بدین ترتیب اندازه تومور سرطانی تا حد بسیار زیادی کاهش یافت. نانوذرات کروی معمولاً تنها تا چند ساعت در جریان خون باقی می‌مانند. |
