به نظر می‌رسد فناوری نانو یک روند بدون توقف بوده و نیاز به واحدها و بلوک‌های ساختمانی نانومقیاس مشخصی دارد.
نانودمبل‌های طلا
|
به نظر می‌رسد فناوری نانو یک روند بدون توقف بوده و نیاز به واحدها و بلوک‌های ساختمانی نانومقیاس مشخصی دارد. الکساندر بیتنر که کار او همراه با همکارانش در موسسه مکس پلانک و تیم وج در دانشگاه اشتوتگارت منجر به پیشرفت بزرگی شده است، می‌گوید: «یک مشکل عمومی در زمینه سنتز نانوساختارها تغییر اشیای نانومقیاس در موقعیت‌های خاص است». همانگونه که در مجله Angewndte Chemie گزارش شده است، این دانشمندان توانسته‌اند انتهای میله‌های نانومقیاس را از طریق اتصال انتخابی نانوذرات طلا به انتهای ویروس‌های لوله‌ای به طور انتخابی تغییر دهند. می‌توان با استفاده از یک روش رسوب‌دهی بدون جریان برق، انتهای طلایی را بزرگ کرده و ساختارهای دمبل مانندی ایجاد کرد. ساختار کاملاً متقارن و توزیع یکنواخت اندازه مولکول‌های زیستی همانند DNA و شبه ارگانیزم‌هایی همانند ویروس‌ها، آنها را به قالب‌های ایده‌ای برای جایدهی دقیق نانوساختارها و سنتز نانومواد ساختاری مبدل می‌سازد. دانشمندان اشتوتگارت برای آزمایشات خود از ویروس موزائیک تنباکو که یک ویروس گیاهی بی‌‌ضرر به شکل یک لوله به طول ۳۰۰ نانومتر است، استفاده کردند. این دانشمندان سوسپانسیونی از این ویروس را با یک مایع حاوی ذرات بسیار ریز طلا به نام سل طلا مخلوط کردند. ذرات طلا در سل مولکول‌های سیترات را روی سطح خود حمل می‌کنند. بررسی‌های انجام شده با میکروسکوپ الکترونی چیز جالبی را مشخص کرد: تک‌نانوذرات طلا تنها به انتهای ویروس‌ها متصل می‌شوند. دلیل این امر در RNA، ماده ژنتیکی ویروس، نهفته است. وج می‌گوید: «در ویروس موزائیک تنباکو RNA معمولاً در لایه‌های عمیق پوسته پروتئینی قرار دارد، ولی این امر در انتهای لوله ویروس صدق نمی‌کند». در حقیقت ثابت شد که ذرات طلا به روش مشابهی به RNA آزاد متصل می‌شوند. بیتر و همکارانش فرض را بر این گذاشتند که بازهای آروماتیک RNA موجب اتصال سیترات روی سطح طلا به سطح ویروس می‌شوند. |
