استفاده از گلبولهای قرمز برای پایداری نانوذرات

نانوذرات پلیمری حاملهای ایده‌آلی برای انتقال داروها هستند. آنها تا رسیدن
به هدف از تخریب دارو جلوگیری می‌کنند و باعث آزاد شدن آهسته و دائم دارو
در محل اثر خود می‌شوند. با این حال یک مشکل اساسی کاربرد نانوذرات پلیمری
را محدود ساخته است.

این ذرات بسرعت و گاهی در حد چند دقیقه از خون حذف می‌شوند و همین مسئله
باعث بی‌اثر شدن آنها در بدن می‌گردد.

به گفته یکی از محققین این طرح، اتصال نانوذرات پلیمری به گلبولهای قرمز
خون باعث تلفیق زندگی طولانی مدت گلبولهای قرمز و تعداد زیاد آنها با
توانائیهای ویژه نانوذرات می‌شود. اتصال نانوذرات به گلبولهای قرمز خونی
نیاز به انجام تغییرات سطحی در سطح نانوذرات را مرتفع می‌سازد و در نتیجه
امکان اتصال مواد شیمیایی دیگر به سطح آنها فراهم می‌شود.

این محققان می‌دانند با اتصال نانوذرات به گلبولهای قرمز از تخریب این ذرات
جلوگیری می‌شود چراکه گلبولهای قرمز این قابلیت را دارند که از سلولهای
بیگانه‌خوار فرار کنند.

ایده اتصال به گلبولهای قرمز فقط منحصر به نانوذرات نیست و برخی باکتریها
مانند هموبارتونلا نیز همین کار را انجام می‌دهند و از این رو هفته‌ها می‌توانند
در خون گردش کنند.

بر اساس فرضیه، اگر نیروی اتصال بین گلبولهای قرمز و نانوذره به اندازه
کافی قوی باشد، نانوذره به اندازه عمر گلبولهای قرمز (۱۲۰ روز) می‌تواند در
خون باقی بماند. البته این کار فقط محدود به داروهایی است که در حالت اتصال
به گلبول قرمز نیز اثر بخشی خود را حفظ می‌کنند.

به گفته این محققان افزایش طول اثر ذرات شناور در خون کاربردهای چشمگیری در
دارورسانی دارد و احتمالا از آن بتوان در بیماریهای زیادی از جمله سرطانها،
لخته‌های خونی و بیماریهای قلبی استفاده کرد.

این تحقیق در شماره ۷ جولای مجله Experimental Biology & Medicine منتشر
شده است.