استفاده از نانوالماس برای رساندن دارو به بافت‌ها

نانوالماس‌ها می‌توانند به‌طور مؤثری داروهای شیمی‌درمانی را به سلول‌های سرطانی
برسانند. دانشمندان دانشگاه نورث وسترن ایالات متحده، توانستند از خوشه‌هایی از این
مواد برای رساندن دوکسوروبیسین – یک داروی ضد سرطان که مصرف گسترده دارد – به سلول‌های
کارسینوم کولورکتال استفاده نمایند. از این روش می‌توان در کاربردهای زیست‌پزشکی
دیگری، نظیر مبارزه با سل و بیماری‌های ویروسی نیز استفاده کرد.

امروزه نانوساختارهای مبتنی بر کربن نظیر فولرین و نانولوله‌های کربنی، به‌عنوان
گزینه‌های جالب توجه در حمل دارو مطرح هستند؛ اما محققان هنوز در مورد میزان زیست‌سازگار
بودن این مواد اطمینان ندارند، همچنین محلول نبودن نانولوله‌های کربنی در آب کاربرد
آنها را محدود می‌نماید. به همین دلیل نانوالماس‌های غیرسمی محلول در آب، که برخلاف
سایر سیستم‌های حامل دارو ایجاد التهاب در بافت زنده نمی‌نمایند، مورد توجه قرار
گرفته‌اند. التهاب مسئله قابل توجهی است و بیمار را بیشتر مستعد سرطان می‌کند و می‌تواند
مانع فعالیت داروهای ضد سرطان و حتی موجب تشویق رشد تومورها گردد.
به عقیده آقای دین هو، رهبر این گروه تحقیقاتی، تعداد زیادی از مواد می‌توانند
داروها را به‌‌خوبی به محل اثر برسانند؛ اما باید به آنچه پس از تحویل دارو اتفاق
می‌افتد، دقت داشت. نانوالماس‌ها ساختارهایی بسیار منتظم و مورد علاقه سلول‌ها
هستند؛ در غیر این صورت در سلول‌ها علائم التهاب مشاهده می‌شد.
این سیستم جدید قادر است تا بدون آسیب رساندن به سلول‌های سالم، امکان هدف قرار
دادن سلول‌های سرطانی را از روش‌های گوناگون و پیچیده‌تری در اختیار ما قرار می‌دهد.
هو و همکارانش ابتدا کار را با نانوالماس‌هایی شروع نمودند که اندازه آنها فقط دو
نانومتر بود و پس از آن توده‌هایی از نانوالماس‌ها را تولید نمودند که بین ۵۰ تا صد
نانومتر قطر داشتند. داروی ضد سرطان بر روی سطح این خوشه‌ها بارگزاری شده و فقط
زمانی که این خوشه به هدف برسد، فعال می‌گردد. در آنجا دارو به‌تدریج جدا و در محیط
آزاد می‌گردد.
اریک پیرشتورف، عضو این گروه تحقیقاتی، معتقد است:” نانوالماس‌ها با ایجاد یک سیستم
آزادسازی مؤثر در یک محل محدود ضمن بالا بردن بازده، تأثیر سمی کمتری دارد.
در مقایسه با مواد مرسوم، این خوشه‌های ریز الماس به‌دلیل داشتن سطح بسیار وسیع، می‌توانند
پنج برابر بیشتر از ماده را با خود حمل نمایند. حاملان مرسوم داروها؛ یعنی لیپوزوم‌ها
و پلیمرزوم‌ها ـ که لزوماً کره‌های توخالی پرشده ‌از دارو هستند ـ همه سلول‌ها از
جمله سلول‌های سالم را در مسیر خود به‌سمت بافت هدف، می‌کشند. نانوالماس‌ها بسیار
پایدار بوده و چون از ایمنی بالایی نیز برخوردارند، می‌توان عملکرد آنها را برای
هدف‌گیری بهتر داروها اختصاصی‌تر نمود.
هو و همکارانش نشان داده‌اند که می‌توانند با موفقیت، دوکسوروبیسین را روی سطح خوشه‌های‌
نانوالماس بارگزاری و با این سیستم، دارو را به درون سلول‌های سرطانی منتقل کنند.
این محققان همچنین نشان داده‌اند که این خوشه‌ها به هیچ وجه ایجاد التهاب یا مرگ
سلولی نمی‌نمایند. این عملکرد با استفاده از بررسی ژن‌های دخیل در التهاب و مرگ
سلولی انجام گرفته‌است. بعد از مصرف داروها هیچ گونه مسمومیت یا التهاب طولانی مدت
مشاهده نگردید و سلول‌های سالم در حضور نانوالماس‌ها به رشد خود ادامه دادند. نتایج
این تحقیق در مجله Nano Letters منتشر شده‌است.