محققان با عامل‌دارکردن نانولوله‌های کربنی، حسگرهای زیستی سریعی برای ردیابی ویروس‌ها ساخته‌اند. این محققان یک سیستم شامل پروتئین– پذیرنده– لیگاند حیاتی را به‌صورت کوالانسی روی نانولوله‌های کربنی تک‌جداره دسته‌ای و منفرد تثبیت کرده‌اند.
این عامل‌دار کردن باعث می‌شود که ویروس‌های ویژه‌ای با این ساختار پیوند دهند و نانولوله‌های کربنی تک‌جداره دارای عملکردی زیستی شوند.
ردگیری ویروس‌ها با نانولوله‌های کربنی
محققان با عامل‌دارکردن نانولوله‌های کربنی، حسگرهای زیستی سریعی برای ردیابی ویروس‌ها
ساخته‌اند. این محققان یک سیستم شامل پروتئین– پذیرنده– لیگاند حیاتی را به‌صورت
کوالانسی روی نانولوله‌های کربنی تک‌جداره دسته‌ای و منفرد تثبیت کرده‌اند.
این عامل‌دار کردن باعث می‌شود که ویروس‌های ویژه‌ای با این ساختار پیوند دهند و
نانولوله‌های کربنی تک‌جداره دارای عملکردی زیستی شوند.
به علاوه
طبیعت کوالانسی این عامل‌دار کردن بدین معنی است که پروتئین‌های پذیرنده با ساختار،
پیوند محکمی برقرار کرده، روی سطح نانولوله کربنی تثبیت می‌شوند.
استنیسلاوس وانگ، از دانشگاه ایالتی نیویورک در استونی بروک، دراین باره گفت: «استحکام
و دوام بسیار اهمیت دارند. باقی ماندن فعالیت زیستی در یک دوره طولانی از زمان، یکی
از چالش‌های اصلی در این زمینه است».
گروه تحقیقاتی وی برای اطمینان از این اثر، مجموعه‌ای از ترانزیستورهای اثر میدانی
مبتنی بر این ساختارهای عامل‌دارشده را ساخت و آنها را در معرض یک
آدنوویروس(adenovirus) مکمل معروف به ویروس Ad 12 Knob قرار داد. آدنوویروس یکی از
زیردسته‌های ویروس‌ها هستند که باعث عفونت‌هایی از قبیل سرماخوردگی معمولی و دیگر
بیماری‌های مزمن مرتبط با مجراهای روده‌ای و تنفسی فوقانی، می‌شوند.
این پروتئینِ هدف با FET جذب شد و در نتیجه این جذب، مشخصات ولتاژ – جریان(I-V) این
افزاره تغییر کرد. در واقع تغییرات ولتاژ – جریان(I-V) این افزاره در نتیجه جذب
پروتئین هدف، یک روش ساده برای‌شناسایی این ویروس است. هنگامی که این افزاره در
معرض پروتئین غیر ویژه(غیر مکمل) قرار گرفت، مشخصات ولتاژ – جریان(I-V) آن تغییر
نکرد.
طبق گفته این محققان، این روش می‌تواند برای شناسایی حضور serotype 12 و دیگر
آندنوویروس‌هایی که می‌توانند با پروتئین CAR پیوند دهند، استفاده شود، همچنین به‌وسیله
آن می‌توان زیر گروه ویروس‌های B Coxsackie را شناسایی کرد. این پروژه یک کار
مشترک بین گروه‌های تحقیقاتی در دانشگاه ایالتی نیویورک در استونی بروک، آزمایشگاه
ملی بروکهاون و دانشگاه پنسیلوانیا بود.
نتایج این تحقیق در مجله Nano Letters منتشر شده‌است.
