استفاده از نانومواد برای هدفمند کردن و کنترل دارورسانی

دانشمندان دانشگاههای UCLA و نورث‌وسترن روش جدیدی را برای کنترل دارورسانی
ابداع کرده‌اند که در برابر سیستم ایمنی بدن نامرئی می‌باشد و از اینرو
امکان طراحی داروها و درمانهای موثرتری برای سرطان و بیماریهای دیگر فراهم
می‌شود.

این افراد از روکشهای پلیمری نانو با ضخامت حدود ۴ نانومتر برای هر لایه
برای ساخت نوعی ماتریکس جهت نگهداری و رهاسازی دارویی ضدالتهاب استفاده
کردند. این لایه‌ها به مراتب از روکشهای حال حاضر سیستمهای دارورسانی
نازکتر می‌باشند. بر این اساس، داروها را می‌توان به آرامی و به مدت طولانی
در حد چند هفته رها ساخت.

این افراد تراشه‌های کوچک را با استفاده از لایه‌های پلیمری نانوی بی اثر
روکش کرده و تراشه‌ها را از دسترسی سیستم ایمنی بدن و سیستم دفاعی مخفی
ساختند. در مرحله بعد، در بین این لایه‌ها داروی دگزامتازون که یک داروی
ضدالتهاب است قرار دادند. تراشه‌های مذکور در بدن موشها قرار داده شدند و
دانشمندان متوجه شدند که محصول جدید توانست تولید سیتوکاینها و پروتئین‌های
تولیدی سلولهای سیستم ایمنی را در پاسخ به عوامل مهاجم کاهش دهد. فرمهای
روکش نشده بعد از جراحی باعث ایجاد پاسخ التهابی در بافتهای پیرامون
گردیدند. این اتفاق در نهایت باعث رد محصول قرار داده شده در بدن و از بین
رفتن عملکرد آن می‌شود. از طرفی بافتها در موشهایی که فاقد این محصول بوده
و یا داری فرم روکش‌دار بودند تحریک نشدند. در حقیقت روکشهای ایجاد شده
باعث نامرئی شدن محصول در برابر سیستم ایمنی شدند.

از این فناوری برای انتقال چند دارو و کنترل رهاسازی چندین دارو و افزایش
عمر ابزارهای کاشتنی در بدن مانند استنت‌های قلبی، ضربان‌سازها و کنترل
کننده‌های مداوم قند خون می‌توان استفاده کرد.

در زمینه شیمی‌درمانی استفاده از این فناوری باعث افزایش کارایی درمان از
طریق جلوگیری از رهاسازی کنترل نشده و کاهش عوارض جانبی می‌شود. بسیاری از
داروهای ضدسرطان وارد جریان عمومی خون شده و به سلولهای سرطانی و بسیاری از
سلولهای با رشد سریع حمله‌ور می‌شوند و عوارضی همچون کم‌خونی تهوع و ریزش
مو ایجاد می‌کنند.

نتایج این مطالعه در شماره ژانویه مجله ACS Nano منتشر شده است.