گروهی از دانشمندان آمریکایی، با استفاده از نانولوله‌های کربنی فوق‌العاده بلند (قطر ۱۰-۸ نانومتر و طول ۱۰۰۰-۵۰۰ میکرومتر) که به‌طور عمودی کنار هم قرار گرفته بودند، موفق به ساخت روکش نازکی با بازتاب بسیار ناچیز(۰۴۵/۰ درصد) شدند.
ساخت تاریک‌ترین ماده جهان به کمک فناوری‌نانو
گروهی از دانشمندان آمریکایی، با استفاده از نانولوله‌های کربنی فوق‌العاده بلند(قطر ۱۰-۸ نانومتر و طول ۱۰۰۰-۵۰۰ میکرومتر) که به‌طور عمودی کنار هم قرار گرفته بودند، موفق به ساخت روکش نازکی با بازتاب بسیار ناچیز(۰۴۵/۰ درصد) شدند.
تا قبل از این، تاریک‌ترین ماده شناخته‌شده، آلیاژی از نیکل و فسفر بود که تنها ۱۶/۰ نور فرودی را منعکس می‌کرد.
اصولاً میزان جذب نور یک ماده به خواص ساختاری آن بستگی داشته و این ماده جدید نیز از آن مستثنی نیست. تخلخل بالای ساختار این روکش(تنها ۳ تا ۵ درصد ماده پرکننده) در کنار پراکندگی تصادفی نور از سطح آن، موجب جذب بیشتر نور، کاهش بازتاب و ایجاد چنین خاصیت غیر انعکاسی فوق‌العاده زیاد می‌شود؛ اما چنین ساختار متخلخلی استحکام مکانیکی زیادی ندارد و به همین دلیل باید با روکش‌های نازکی پوشانده شود که تأثیری بر خاصیت جذبی آن نداشته باشند.
این دانشمندان هم‌اکنون در حال انجام آزمایش‌های بیشتری روی این ماده، و در محدوده طیف‌های فروسرخ و میکروموج هستند تا از امکان چنین پدیده‌ای در این محدوده‌های طیفی نیز اطمینان حاصل کنند.
به نظر این محققان این ترکیب نانولوله‌ای ـ که طبق آزمایش‌های این دانشمندان تا دمای هزار ۵۰۰ کلوین نیز یکپارچگی ساختار خود را حفظ می‌کند ـ در آینده در پانل‌های خورشیدی و نیز تبدیل فوتوولتائیک حرارتی(TPV) کاربرد خواهد داشت.
