تقلید عمل انتقال یون ها بوسیله سلولهای مصنوعی

نوعی نانوذره غیرآلی که می توان از آن در مطالعات مربوط به عملکرد سلولها استفاده کرد توسط محققان آلمانی و آمریکایی ساخته شده است. این افراد نوعی نانوکپسول ساخته اند که عبور انواع خاصی از کاتیون ها از سطح خود را ممکن ساخته است. این یافته شبیه عمل انتقال انتخابی یون ها از منافذ سلولی است.

نوعی نانوذره غیرآلی که می توان از آن در مطالعات مربوط به عملکرد سلولها
استفاده کرد توسط محققان آلمانی و آمریکایی ساخته شده است. این افراد نوعی
نانوکپسول ساخته اند که عبور انواع خاصی از کاتیون ها از سطح خود را ممکن
ساخته است. این یافته شبیه عمل انتقال انتخابی یون ها از منافذ سلولی است.

کپسول مبتنی بر اکسید آهن که کپلرات نامیده میشود شبیه یک توپ فوتبال است و
دارای هسته ای با بار منفی است. کلید عملکرد آن در توانایی این ساختار در
تمایز بین انواع کاتیون ها در محلول است. یون های آلومینیم تمایل به اتصال
بالایی به کپسول و حفره باردار آن دارند. از آن جایی که این یونها واکنش
های قوی با ملکولهای آب دارند تشکیل مجموعه های بزرگ ملکولی می دهند که
قادر به ورود به درون کپسول نمی‌باشند و این به معنی آن است که یونهای
آلومینیم فقط در سطح کپسول و یا درون محلول یافت می شوند.

از طرفی کاتیون های سدیم به دلیل ارتباطات ضعیف با ملکولهای آب قادر به
ورود به درون حفره می باشند اگر چه که دارای بار مثبت کمتر و یونهای
بزرگتری در مقایسه با یونهای آلومینیوم می باشند. از این کپسول ها می توان
به عنوان مدلهای سلولهای مصنوعی استفاده کرد چرا که ساختار کاملاً مشخصی
ندارند و حفره داخلی بزرگتری دارا می باشند. از این ابزار می توان جهت
مدلسازی برداشت انتخابی کاتیون ها در سلولها و جهت درک بهتر انتقالهای
زیستی از غشاء ها استفاده کرد.

علاوه بر آن از این کپسول ها می توان جهت جداسازی یونها در سطوح سلولی
استفاده کرد.

به گفته یکی از محققان، کارهای بیشتری جهت ایجاد تغییرات شیمیایی در درون
کپسولها ، سطوح آنها و منافذ بایستی صورت گیرد تا بتوان این مدل را برای
مطالعه انواع مختلف سیستم های زیستی تطابق داد. نکته جالب توجه این است که
این کپسول ها بصورت ذاتی دارای شارژ بسیار بالا بوده و قادر به تمایز بین
انواع مختلف کاتیون ها می باشند. این نکته شبیه جذب یونی در سیستم های
زیستی است و از این رو این مدلها قابلیت بالایی از جهت مدل سازی سلولی،
مدلهای ذخیره یونی و حتی ساخت ماشینهای ملکولی نانو با دریچه هایی که بسته
به اندازه و بار یونها باز و بسته می شوند دارا می‌باشند.