محققانی که در زمینه گسترش کاربرد نانوذرات، بهعنوان عامل درمانی و تصویربرداری سرطان فعالیت دارند، با یک مشکل مواجهاند. بسیاری از نانوذرات با جذب غیر اختصاصی پروتئینها در سطح خود باعث تحریک سیستم ایمنی میشود. این امر اغلب منجر به خارج شدن نانوذرات از گردش خون پیش از رسیدن به تومور هدف میشود. حتی با وجود روکش کردن ذرات بهوسیله پلیمرهایی مثل PEG برای کاهش این اتصال غیر اختصاصی هم کارایی این نانوذرات کمتر از حد مطلوب است.
پلیمرهای سویتزریویک، بهعنوان روکشهای ضد رسوب نانوذرات
محققانی که در زمینه گسترش کاربرد نانوذرات، بهعنوان عامل درمانی و تصویربرداری سرطان فعالیت دارند، با یک مشکل مواجهاند. بسیاری از نانوذرات با جذب غیر اختصاصی پروتئینها در سطح خود باعث تحریک سیستم ایمنی میشود.
این امر اغلب منجر به خارج شدن نانوذرات از گردش خون پیش از رسیدن به تومور هدف میشود. حتی با وجود روکش کردن ذرات بهوسیله پلیمرهایی مثل PEG برای کاهش این اتصال غیر اختصاصی هم کارایی این نانوذرات کمتر از حد مطلوب است.
یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه واشنگتن ثابت کرد که دسته جدیدی از پلیمرها، به نام پلیمرهای سویتزریونیک، میتوانند جایگزین PEG شوند. این پلیمرها توأماً از بارهای مثبت و منفی پوشیده شدهاند و زمانی که بهعنوان روکش استفاده میشوند، بهعلت دانسیته بار مثبت و منفی فراوان، خیلی محکم بههم فشرده میشوند و در نتیجه پلیمر پروتئینهای چسبنده به سطح را دفع میکند، این اتفاق حتی اگر سطوح پوشیدهشده از پلیمر در تماس با سرم یا پلاسمای انسانی رقیقنشده قرار گیرند نیز صورت میپذیرد. پس پلیمرهای سویتزریونیک بهعنوان روکشهای ضد رسوب نانوذرات بسیار مفید هستند.