شکل‌دهی کانال‌های یکنواخت توسط نانوجت‌ها

بار دیگر توجه همگان به سوی الکتروریسندگی جلب شده شده است. این بار از این فرآیند در ساخت نانوکانال‌های یکنواخت با عرض &#۱۷۸۰&#۱۷۸۱ نانومتر و طولی در حدود &#۱۷۷۷ میلیمتر (در هر مرحله) استفاده شده است. گفته می‌شود که این روش کاربردهایی چون الگودهی حسگرهای زیستی و نانوسیالات خواهد داشت.

بار دیگر توجه همگان به سوی الکتروریسندگی جلب شده شده است. این بار از این فرآیند
در ساخت نانوکانال‌های یکنواخت با عرض ۴۵ نانومتر و طولی در حدود ۱ میلیمتر (در هر
مرحله) استفاده شده است. گفته می‌شود که این روش کاربردهایی چون الگودهی حسگرهای
زیستی و نانوسیالات خواهد داشت.

سونگ جونگ کیم و گروهش از دانشگاه هانیانگ در کره اعلام کرده‌اند که این فرآیند
سریع‌تر از لیتوگرافی یا روش‌های پرتو یونی متمرکز می‌باشد. آنها برخی از کاربردهای
این روش را به شکل فهرست‌وار ذکر نموده‌اند.

به منظور ساخت کانال مذکور، محققان دو الکترود فلزی را در دو طرف ناحیه‌ی مورد نظر
قرار داده و یک سرنگِ پرشده با پولیمر را بر روی زیرلایه‌ قرار دادند. با اعمال یک
ولتاژ بالا(۱۳ kV) بین نوک سرنگ و الکترودهای نمونه، محلول پولیمری به سمت زیرلایه
کشیده می‌شود. به ‌این‌ ترتیب، یک جتِ مواد از سرنگ به سمت زیرلایه شلیک می‌شود و
در حضور میدان الکتریکی دوبخشی، یک کانالِ Uشکل در سطح ایجاد می‌گردد. این ساختار
به راحتی توسط یک نوک AFM بریده می‌شود. به‌کمک این قابلیت می‌توان نانوکانال مذکور
را پس از ساخت، متناسب با کاربردِ مطلوب، شکل داد.

فرآیند الکتروریسندگی، کیم و همکارانش را یک گام به هدف‌شان در توسعه‌ی ماهیچه‌ی
زیستی مصنوعی برای کاشت در درون بدن، نزدیک‌تر ساخته‌ است.

کیم در این باره می‌گوید: «ما قصد داریم تا از این کانال‌ها برای ساخت یک آرایه‌ی
فشرده از نانوذرات فریتین استفاده کنیم. مولکول‌های زیستی فریتین به‌عنوان یک منبع
انرژی برای نانوباتری‌های زیستی و یا به‌عنوان یک واسط برای سلول‌های سوختی زیستی
قابل استفاده هستند. ما معتقدیم که ساختار آرایه‌ای مذکور می‌تواند به منظور تامین
انرژی ماهیچه‌ی مصنوعی به کار گرفته شود.»