استفاده از نانومیله‌های طلا در درمان سرطان

سطح خارجی این میله‌‌ها پوشیده از مولکول‌‌هایی است که در حین مراحل تولید به‌‌عنوان
محصول جانبی ایجاد می‌‌شود، این مولکول‌‌ها مانع از بروز خاصیتی می‌‌شوند که
محققان ایجاد آن را پیش‌بینی می‌کردند. این مولکول‌‌های آلی، CTAB هستند و
تمایل دارند تا از سطح جدا شده، دوباره به آن بچسبند. وجود CTAB، در چسبیدن
سایر مولکول‌‌هایی که در رساندن DNA و داروها به این ماده استفاده می‌شود، مشکل
ایجاد می‌کند.

محققان دریافتند گرمایی که از طریق نور زیرقرمز به نانومیله‌‌ها می‌‌رسد، در
غلظت‌‌های کم CTAB، بیشتر و در غلظت‌‌های بالاتر CTAB، کم‌‌تر به‌وسیله جذب
می‌شود، این مسئله می‌‌تواند در از بین بردن تومورها به روش سوزاندن بسیار مهم
باشد.

همچنین آنها دریافتند که چگونه می‌توان CTAB را با گروه شیمیایی تیول جایگزین
کرد؛ زیرا گروه تیول محکم‌‌تر به نانومیله متصل می‌‌شود و مانند CTAB تمایل به
جدا شدن و اتصال دوباره ندارد و مولکول‌‌های دیگر مانند DNA، می‌‌توانند
به‌راحتی به انتهای تیول متصل شوند.

این گروه در آینده می‌‌خواهند نانومیله‌‌هایی بسازند که حامل DNAهایی با کاربرد
مشخصی باشد که حتماً به سلول هدف برسند؛ برای مثال از DNAهایی استفاده کنند که
می‌‌تواند ساخت پروتئین را متوقف کرده، از بیان بیش از حد آن جلوگیری کند.