اخیراً نشان داده شدهاست که نانوقفسهای طلایی که سلولهای سرطانی را هدف میگیرند، پس از قرارگرفتن در معرض نور نزدیک مادون قرمز، به شکل چشمگیری توان نابود ساختن تومورها را دارند. هماکنون، گروهی از محققان از دانشگاه واشنگتن دریافتهاند که چه تعدادی از نانوقفسهای هدفدار به یک سلول سرطانی منفرد میچسبند و چه مقدار نور برای کشتن این سلولها لازم است.
از بین بردن سلولهای سرطانی با نانوقفسهای طلا
اخیراً نشان داده
شدهاست که نانوقفسهای طلایی که سلولهای سرطانی را هدف میگیرند، پس از قرارگرفتن
در معرض نور نزدیک مادون قرمز، به شکل چشمگیری توان نابود ساختن تومورها را دارند.
هماکنون، گروهی از محققان از دانشگاه واشنگتن دریافتهاند که چه تعدادی از
نانوقفسهای هدفدار به یک سلول سرطانی منفرد میچسبند و چه مقدار نور برای کشتن
این سلولها لازم است.
این یافتهها به محققان کمک خواهد کرد تا در آینده، برنامهریزی مناسبتری را برای
مطالعات درونزیستی خود داشته باشند تا به این ترتیب، کارایی نانوقفسهای طلایی را
در درمان سرطان، ارزیابی کنند.
در سال ۲۰۰۵، دکتر اکسیا و همکارانش ابتدا نانوقفسهای طلاییای ساختند و با
استفاده از یک پادتن تککلونی یافتهشده در Herceptin، که برای درمان گونههای
مشخصی از سرطان پستان مورد استفاده قرار میگیرد، آنها را بهسمت تومورها هدفگیری
نمودند. در آن زمان، این محققان نشان دادند که نانوقفسهای مذکور به سلولهای سرطان
پستان، بهخوبی متصل میشوند.
پس از ارائه گزارش اولیهای در آن زمان، این محققان نشان دادهاند که این نانوقفسها،
نور نزدیک مادون قرمز را جذب کرده، انرژی جذبشده را به حرارتی تبدیل میکنند که
میتواند سلولهای تومری را نابود کند. تحقیق اخیر بهمنظور تعیین مقدار کمّی این
پدیده(که پدیده فوتوحرارتی نامیده میشود) انجام گرفتهاست تا به این وسیله، میزان
بهینه نانوقفس و نوری که برای کشتن مؤثر تومورها لازم است، تعیین شود.
برای هدایت این تحقیق، این محققان به روش کارامدی تحت عنوان سیتومتری(cytometry)
جریان، تکیه کردند. این روش قادر به شمارش سریع تعداد سلولهایی است که در
ابزارهای مربوطه در حال شارش هستند، همچنین آنها از طیفسنجی جرمی نیز بهره گرفتند
و بهوسیله آن، مقدار کمّی طلایی را که به تعداد مشخصی از سلولها متصل شدهاست،
تعیین کردند. با استفاده از این راهکار، این محققان نشان دادند که بهطور میانگین،
۴۰۰ نانوقفس طلایی هدفدار میتوانند به هر سلول سرطانی متصل شوند.
سپس دکتر اکسیا و همکارانش بهصورت کمّی مشخص کردند که اگر شدت تابش نور لیزر نزدیک
مادون قرمز بر روی سلولها و زمان تابش این نور، تغییر داده شود، این نانوقفسها
به چه میزان در کشتن تومرها مؤثر خواهند بود. این آزمایشها نشان داد که سلولهای
متصلشده به نانوقفسهای هدفدار، بلافاصله پس از تابش لیزر بر روی آنها آسیب میبینند.
اگر چگالی توان بیش از ۱/۶ وات بر سانتیمتر مربع باشد، این آسیب، برگشتناپذیر
خواهد بود. در چنین توانی، با تنها پنج دقیقه تابش، بیشترین اثر درمانی مشاهده شدهاست.
نتایج این تحقیق در مجله ACS Nano منتشر شدهاست.
