استفاده از نانومیله‌های طلا در کاربرد‌های پزشکی

نانوذرات طلا برای استفاده در تعدادی از کاربردهای زیست‌پزشکی مانند از بین بردن
تومورها مورد توجه واقع شده‌اند. یک گروه پژوهشی آلمانی-آمریکایی در دانشگاه کارنجی
مولن پیترزبورگ و کالج هانتر در نیویورک، روش جدیدی برای تولید نانومیله‌های طلا
ابداع کرده‌اند.

در مقایسه با روش‌های قبلی، در این روش نیازی به استفاده از افزودنی‌های سمی (سلول‌کش)
نمی‌باشد. در این روش، عملیات، به جای محیط آبی، در یک مایع یونی یعنی نمک مایع
انجام می‌شود.

سلول‌های سرطانی، نسبت به دما حساس هستند. از این خاصیت در روش‌های از بین بردن
سرطان که شامل گرمادهی به قسمت‌های سرطانی بدن هستند، استفاده می‌شود. یک روش بسیار
امید بخش برای بالا بردن دما، استفاده از نور است که در آن انرژی نور به گرما تبدیل
می‌شود.
 

نانوذرات طلا گرما را در محدوده نزدیک به ماورای بنفش (محدوده‌ای که جذب پوستی
بسیار کم است) به خوبی جذب می‌کنند. انرژی نوری جذب‌شده باعث لرزش ذرات طلا شده
و به صورت گرما در محیط اطراف پخش می‌شود. ذرات کوچک طلا را می‌توان به نحوی
عامل‌دار کرد که به طور اختصاصی به سلول‌های تومور متصل شوند. بنابراین فقط
سلول‌هایی که حاوی ذرات طلا هستند، کشته خواهند شد.

یک مشکل که در این زمینه وجود دارد، این است که ذرات کروی طلا، انرژی نور را به
طور موثری به گرما تبدیل نمی‌کنند؛ ولی ذرات میله‌ای‌شکل این کار را به خوبی
انجام می‌دهند.

در حال حاضر این گروه یک راهبرد جدید را دنبال می‌کنند: آنها به جای استفاده از
محلول آبی، از مایع یونی به عنوان محیطی برای تشکیل بلورها استفاده می‌کنند.
مایعات یونی، نمک‌های مایع هستند؛ ترکیباتی آلی که به صورت یون‌های غیرهم‌بار
ولی در حالت مایع وجود دارند. در این روش، پژوهشگران قادر خواهند بود که
نانومیله‌های طلا را بدون به‌کار بردن افزودنی‌های سمی تولید نمایند.

در مرحله اول، هسته تشکیل بلور به شکل ذره کوچک و کروی طلا تولید می‌شود. سپس
بلورها به محلول رشد ثانویه که حاوی یون‌های تک ظرفیتی طلا، یون‌های نقره و یک
عامل احیاکننده ضعیف مانند اسید اسکوبیک است، اضافه می‌شود. این محلول در واقع
یک مایع یونی بر پایه ایمیدازولیوم (imidazolium) می‌باشد. در این محیط، بلورها
به صورت کروی ادامه رشد نمی‌دهند، بلکه به صورت میله‌ای رشد کرده و هسته اولیه
بلورسازی که کروی است، سر این میله را تشکیل می‌دهد.

این محققان نتایج خود را در مجله Angewandte Chemie منتشر کرده‌اند.