دارورسانی با استفاده از نقاط کوانتومی پوشیده شده با مولکول‌های شکر

دانشمندان سوئیسی به پیشرفتی دست یافته‌اند که می‌تواند امکان استفاده از معروف‌ترین قابلیت نقاط کوانتومی در درمان سرطان و بیماری‌های دیگر را فراهم کند.این محققان در اولین مطالعه منتشر شده نشان داده‌اند که اگر نقاط کوانتومی را توسط مولکول‌های خاص شکر بپوشانیم، این نانوذرات تنها درون کبد تجمع نموده و در قسمت‌های دیگر بدن جمع نمی‌شوند.

دانشمندان سوئیسی به پیشرفتی دست یافته‌اند که می‌تواند امکان استفاده از معروف‌ترین
قابلیت نقاط کوانتومی در درمان سرطان و بیماری‌های دیگر را فراهم کند.

این محققان در اولین مطالعه منتشر شده نشان داده‌اند که اگر نقاط کوانتومی را توسط
مولکول‌های خاص شکر بپوشانیم، این نانوذرات تنها درون کبد تجمع نموده و در قسمت‌های
دیگر بدن جمع نمی‌شوند.
 

از این هدفگیری انتخابی می‌توان برای رهایش داروهای ضدسرطان به یک بافت خاص
درون بدن استفاده نموده و از اثرات جانبی فراگیر داروهایی که در حال حاضر برای
درمان سرطان استفاده می‌شوند، جلوگیری کرد.

جزئیات این کار پژوهشی در شماره ۱۸ Journal of American Chemical Society منتشر
شده است. عنوان مقاله منتشر شده عبارت است از:

“In Vitro Imaging and in Vivo Liver Targeting with Carbohydrate Capped
Quantum Dots”

در این گزارش جدید، پیتر سیبرگر و همکارانش اشاره می‌کنند که نقاط کوانتومی که
قطر آنها یک پنج هزارم قطر موی انسان است، در پیل‌های خورشیدی، تصویربرداری
تشخیصی پزشکی، و قطعات الکترونیکی مورد استفاده قرار می‌گیرند. دانشمندان بر
این باورند که این نانوذرات قابلیت استفاده در دارورسانی هدفمند برای درمان
سرطان و بیماری‌های دیگر را دارند. با این حال هنوز دانشمندان روش ایده‌آلی
برای هدفگیری این نقاط به بافت‌ها و اندام های خاص در جهت به حداکثر رساندن اثر
آنها و محدود نمودن سمیتشان نیافته‌اند.

این محققان نوع خاصی از نقاط کوانتومی پوشیده شده با مولکول‌های شکر را توسعه
داده‌اند که به سوی گیرنده‌های موجود در بافت‌ها و اندام‌های خاص جذب می‌شوند.
در مطالعه‌ای که روی موش‌های آزمایشگاهی انجام شده است، این دانشمندان نقاط
کوانتومی را با مانوز یا گالاکتوز آمین پوشش دادند. این دو نوع شکر به صورت
انتخابی در کبد جمع می‌شوند. بنابر گفته این محققان، نقاط کوانتومی پوشیده شده
با مولکول‌های شکر سه برابر بیشتر از نقاط کوانتومی معمولی در کبد تجمع می‌کنند
که نشان‌دهنده تمایل بیشتر آنها به سوی کبد است.