به عقیده‌ی دانشمندان آمریکایی می‌توان از درمان‌های مبتنی بر نانوذرات طلا برای افزایش میزان کلسترول خوب بدن استفاده کرد. چاد میرکین و شادتاکستون و گروه همکار آنها در دانشگاه نورث‌وسترن، ایلینویز، موفق به ساخت یک مقلد مصنوعی از HDL شده‌اند که گیرنده‌ی کلسترول سلول‌هایی است که دارای بار اضافه هستند. آنها امیدوارند بتوانند روش خود را در پزشکی نیز توسعه دهند.
افزایش میزان کلسترول خوب بدن به کمک نانوذرات
به عقیده‌ی دانشمندان آمریکایی می‌توان از درمان‌های مبتنی بر نانوذرات طلا برای
افزایش میزان کلسترول خوب بدن استفاده کرد. چاد میرکین و شادتاکستون و گروه همکار
آنها در دانشگاه نورث‌وسترن، ایلینویز، موفق به ساخت یک مقلد مصنوعی از HDL شده‌اند
که گیرنده‌ی کلسترول سلول‌هایی است که دارای بار اضافه هستند. آنها امیدوارند
بتوانند روش خود را در پزشکی نیز توسعه دهند.
HDL یا لیپوپروتئین با چگالی بالا، ذره‌ای است پیچیده که کلسترول اضافی را از
کبد برای مصرف یا استفاده‌ی مجدد منتقل می‌کند. تصور می‌شود مقادیر زیاد
کلسترول پیوندیافته با HDL (معروف به کلسترول خوب)، موجب کاهش خطر بیماری‌های
قلبی شده، از تجمع رسوبات در شاه‌رگ‌ها جلوگیری می‌نماید؛ این در حالی است که
داروهایی مانند استاتین‌ها در کاهش میزان کلسترول بد (لیپوپروتئین با چگالی کم
یا LDL) مناسبند، ولی داروهای موجود برای افزایش HDL؛ مانند مکمل‌های
نیاسین،اثر کمتر و در عین حال عوارض جانبی ناخواسته‌ای را نیز در پی خواهند
داشت.
گروه پژوهشی دانشگاه نورث‌وسترن برای ایجاد تعادل تلاش کردند تا نمونه‌ی
ساده‌ای از HDL را بسازند. به گفته‌ی آنها می‌توان از آن به‌عنوان مکملHDL در
بدن استفاده کرد. آنها از نانوذرات طلا به‌عنوان قالب استفاده کرده، مهم‌ترین
جزء پروتئینی HDL (آپولیپو پروتئین A-1 (APOA1)) را به آن افزودند، سپس به‌منظور
برقراری پیوند با طلا و فسفاتیدیلکولین که به طور طبیعی در HDL وجود دارد، دو
نوع از فسفولیپیدها (دی‌سولفاید) را به آن افزودند. ساختار به دست‌آمده از نظر
اندازه و ساختار پایه‌ی سطح مشابه و مقلد HDL است.
میرکین می‌گوید: «گروهی در تلاشند تا این مولکول‌های پیچیده را بدون استفاده از
ساختارهای معدنی بسازند؛ ولی کنترل اندازه‌ی ذرات بسیار دشوار است.» این گروه
پژوهشی با انتخاب اندازه‌ی ذرات طلا، امکان تنظیم اندازه‌ی این مقلد HDL را
ایجاد کرده‌اند. به گفته‌ی وی طلا ماده‌ی زیست‌سازگاری است و شیمی سطح نانومتری
شناخته‌شده‌ی آن معمولاً امکان ساخت چنین ساختارهایی را فراهم می‌نماید.
آزمایش‌ها نشان داده‌اند که این مقلد HDL، در محیط آزمایشگاهی با کلسترول ترکیب
برگشت‌ناپذیری را برقرار کرده‌است. میرکین می‌گوید: «ظاهراً این نمونه‌ی مصنوعی
HDL، اولین نمونه‌ای است که ثابت پیوندی کلسترول با آن، تاکنون در هیچ‌کدام از
انواع HDL انداره‌گیری نشده‌است. توانایی داشتن شاخص‌های کلیدی همانند ثابت‌های
پیوندی، مرحله‌ای اساسی و مهم در ایجاد روشی منطقی برای توسعه‌ی دارویی به شمار
می‌رود که منجر به یک درمان واقعی می‌شود.»
به عقیده‌ی استانلی هازن (مسئول بخش تشخیصی قلب و عروق در کلینیک Cleveland
اُهایو)، درمان با HDL مصنوعی، زمینه‌ای مهم برای تحقیقات به شمار می‌رود، ولی
HDL مصنوعی این گروه پژوهشی، هنوز یک فناوری به اثبات‌نرسیده است.
این محققان نتایج خود را در مجله‌ی J. Am. Chem. Soc. منتشر کرده‌اند.
