دانشمندان آمریکایی توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات رهاکننده دارو، گامی جدید به سوی مبارزه با عود مجدد سرطان ریه بردارند. نانوذرات پلیمری آنها که بدون نشت هستند، تنها زمانی باز شده و محتوای خود را خالی می‌کنند که در محیط اسیدی درون سلول قرار بگیرند. این محققان نانوذرات تولیدی خود را درون بدن موجود زنده نیز آزمایش کرده‌اند.
درمان سرطان با استفاده از نانوذرات پلیمری
دانشمندان آمریکایی توانسته‌اند با استفاده از نانوذرات رهاکننده دارو، گامی جدید به سوی مبارزه با عود مجدد سرطان ریه بردارند. نانوذرات پلیمری آنها که بدون نشت هستند، تنها زمانی باز شده و محتوای خود را خالی می‌کنند که در محیط اسیدی درون سلول قرار بگیرند. این محققان نانوذرات تولیدی خود را درون بدن موجود زنده نیز آزمایش کرده‌اند.
این تیم میان‌رشته‌ای، نانوذراتی برای حمل داروی ضدسرطان پاکلیتکسل طراحی نموده و کارایی آنها را روی موش بررسی نموده‌اند. رفتار این نانوذرات با ورود به درون سلول از آبگریز به آبدوست تغییر یافته و این امر موجب رهایش دارو می‌شود.
گرینستاف از دانشگاه بوستون و رهبر این گروه پژوهشی می‌گوید: «چیزی که این نانوذرات را منحصر به فرد ساخته و آنها را از نانوذرات دیگر متمایز می‌کند این است که با ورود آنها به محیط اسیدی ملایم (pH=4 که در اندوزوم وجود دارد)، این نانوذرات متورم شده، آب را به درون خود کشیده و دارو را رها می‌کنند». او می‌افزاید این نانوذرات از ۱۰۰ نانومتر به بیش از ۱۰۰۰ نانومتر انبساط یافته و به ساختاری بسیار شل شبیه پلیمر هیدروژلی تبدیل می شوند.
او ادامه می‌دهد: «نکته منحصر به فرد دیگر درباره این نانوذرات این است که دارو واقعاً در پاسخ به pH محیط رها می‌شود. بسیاری از سیستم‌های رهایش دارو نشت دارند».
کنت سوسلیک از دانشگاه ایلینویز و متخصص نانوذرات می‌گوید: «این یک کاربرد بسیار جالب است و استفاده از تورم کنترل شده مواد پلیمری در پاسخ به pH محیط برای رهایش دارو یک ابتکار زیرکانه است. تا جایی که می‌دانم این اولین بار است که چنین کاری صورت می‌گیرد».
سرطان ریه سالانه ۳/۱ میلیون نفر را در سراسر جهان می‌کشد. گرینستاف می‌گوید پس از خارج کردن تومور از بدن با استفاده از جراحی، به دلیل وجود سلول‌های سرطانی باقیمانده در محل جراحی، ۳۰ درصد احتمال بازگشت سرطان در عرض ۵ سال وجود دارد. وی انتظار دارد درست پس از خارج کردن تومور از داخل بدن، این نانوذرات در محل تومور مورد استفاده قرار بگیرند.
این گروه تحقیقاتی توانستند با استفاده از مدل موش نشان دهند که تأثیر نانوذرات حاوی پاکلیتکسل از داروی خالص بیشتر است. گرینستاف می‌گوید هدف اصلی در سال ۲۰۰۹ انجام آزمایش‌های کامل سم‌شناسی روی پلیمر و سپس مطالعات ایمنی روی حیوانات بزرگ‌تر است.
