برای انتقال رادیویی دادهها بوسیله امواج نور الکترومغناطیسی فرکانس بالا در گسترهی فرکانسی صدها هزار گیگاهرتز نیاز به آنتنهای کوچکی است که طولی بیش از نصف طول موج این نورها نداشته باشند. اکنون دانشمندان آلمانی توانستهاند که کوچکترین نانوآنتنهای را از طلا با یک روش تکرارپذیر و ویژه بسازند.
ساخت نانوآنتنهایی برای شبکههای پرسرعت انتقال داده
برای انتقال رادیویی دادهها بوسیله امواج نور الکترومغناطیسی فرکانس بالا در گسترهی فرکانسی صدها هزار گیگاهرتز (برای مثال ۵۰۰ هزار گیگاهرتز برای نور زرد با طول موج ۶۰۰ نانومتر) نیاز به آنتنهای کوچکی است که طولی بیش از نصف طول موج این نورها نداشته باشند. اکنون دانشمندان آلمانی توانستهاند که کوچکترین نانوآنتنهای را از طلا با یک روش تکرارپذیر و ویژه بسازند.
تولید مستقیم امواج الکترومغناطیسی امکان انتقال اطلاعات از یک مکان A به یک مکان دورتر B، را فراهم می کند. جزء کلیدی در این انتقال اطلاعات، یک آنتن دو قطبی است که در طرف فرستنده و در طرف گیرنده است. این فناوری در بسیاری از وسایل ارتباطی امروزی از قبیل ارتباطات رادیویی موبایل یا گیرندههای برنامههای ماهوارهای، بکار میرود. اگر طول کلی این آنتن دوقطبی متناظر با حدود نصف طولموج موج الکترومغناطیسی بهکار رفته، باشد؛ بیشترین راندمان را برای ارتباط بین فرستنده و گیرنده خواهیم داشت.
نانوآنتنهای طلای ساختهشده بوسیله این محققان، از نظر فیزیکی شبیه آنتنهای رادیویی عمل میکنند. اگر چه آنتنهای رادیویی ۱۰ میلیون برابر بزرگتر هستند و طولی برابر یکمتر دارند. بنابراین فرکانس دریافتی بوسیله این نانوآنتنها یک میلیون برابر بزرگتر از فرکانس رادیویی است.
این نانوآنتنها باید اطلاعات را با سرعتهای بینهایت زیاد انتقال دهند، زیرا فرکانس بالای این امواج امکان یک فرمولاسیون بینهایت سریع سیگنال را فراهم میکند. این توانایی برای آینده انتقال بیسیم اطلاعات، به معنی افزایش شتاب به همراه کاهش مصرف انرژی است. بنابراین، نانوآنتنها یک پایه اصلی شبکههای جدید پرسرعت انتقال دادهی نوری هستند. مزیت دیگر استفاده از این طولموجها برای انتقال دادهها این است که نور در گسترهی فرکانسی ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ نانومتر برای انسانها، حیوانات و گیاهان مضر نیستند.
در آینده، این نانوآنتنها نهتنها برای انتقال دادهها استفاده خواهند شد بلکه بهعنوان ابزاری برای میکروسکوپهای نوری نیز بهکار خواهند رفت.
نتایج این تحقیق در مجلهی Nanotechnology منتشر شدهاست.