با توجه به ساخت یک تراشه نانوزیست‌حسگر مغناطیسی جدید توسط محققان دانشگاه استنفورد، یافتن نشانه‌های زیستی که می‌توانند در مراحل اولیه‌ی بیماری‌هایی مانند سرطان اعلام خطر کنند، بسیار ساده‌تر شده‌است.
تشخیص سرطان با نانوبرچسب‌های مغناطیسی
با توجه به ساخت یک تراشه نانوزیست‌حسگر مغناطیسی جدید توسط محققان دانشگاه
استنفورد، یافتن نشانه‌های زیستی که می‌توانند در مراحل اولیه‌ی بیماری‌هایی مانند
سرطان اعلام خطر کنند، بسیار ساده‌تر شده‌است. این محققان می‌گویند که این حسگر از
هر فناوری دیگری که هم‌اکنون مورد استفاده پزشکی می‌باشد، بیش از ۱۰۰۰ برابر حساس‌تر
است و می‌تواند پروتئین‌های نشانه‌ی زیستی را در بازه وسیعی از غلظت‌ها، تا سه
برابر بیشتر از سایر روش‌ها، آشکارسازی کند.
این تراشه نانوحسگر همچنین قادر به یافتن
همزمان بیش از ۶۴ پروتئین مختلف است و در آشکارسازی اولیه تومورها در موش‌ها
موثر می‌باشد. چنین خصلتی می‌تواند بازکننده دری به سوی آشکارسازی سخت‌ترین
سرطان‌های بشری در مراحل اولیه باشد. این حسگرهمچنین دارای قابلیت خوبی در
آشکارسازی علائم بیماری‌های دیگری غیر از سرطان است.
مکانیسم اساسی آشکارسازی استفاده‌شده در این نانوحسگرهای مغناطیسی،
گیراندازی پادژن‌ها- ترکیبات زیان‌آوری که توسط سلول‌های سرطانی تولید می‌شوند-
با استفاده از پادتن‌هایی است که به طور طبیعی تمایل به ایجاد پیوند با این
پادژن‌ها دارند.
این پادتن‌ها، که “پادتن‌های گیراندازی” نامیده می‌شوند، برای یک حسگر بکار
برده می‌شوند تا به محض قرار گرفتن ماتریس موردنظر بر روی تراشه این حسگر،
پادژن‌های ویژه‌ای با آنها پیوند دهند. در حالیکه این پادژن‌ها محکم نگه‌داشته
می‌شوند، توده دیگری از پادتن‌ها بکار برده می‌شود. این پادتن‌ها به پادژن‌هایی
که روی این حسگر هستند، متصل می‌شوند و با تشکیل پیوند با آنها باعث ایجاد
پوشش موثری برای این پادژن‌ها که بین پادتن‌ها ساندویچ شده‌اند، می‌گردند.
سپس این محققان دوغابی حاوی برچسب‌های نانوذره‌ای مغناطیسی که با این پادتن‌های
سازگار هستند، بکار می‌برند. این برچسب‌های مغناطیسی خود را به پادتن‌ها
بیرونی ساندویچ می‌چسبانند، جایی که می‌توانند میدان مغناطیسی محیطی را به
مقدار کم ولی مشخص و قابل آشکارسازی، که توسط این آشکارساز احساس می‌شود،
تغییر دهند.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Nature Medicine منتشر شده‌است.
