جاسازی مولکول‌های‌ پروتئینی در ویروس

محققان هلندی موفق شدند تعداد زیادی پروتئین را درون پوسته‌ی خالی یک ویروس جاسازی
کنند. این کار می‌تواند مسیر جدیدی را به‌سوی ساخت نانورآکتور حاوی آنزیم باز کند.

مدت‌هاست که برای حمل مولکول‌ها در ساخت کپسول‌های نانومتری از ویروس CCMV استفاده
می‌گردد. برای این کار pH محیط را به ۷/۵ می‌رسانند که این کار موجب هضم شدن پوسته‌ی
پروتئنی ویروس می‌شود و پس از خارج کردن RNA ویروس، pH را تا ۵ پایین می‌آورند که
منجر به تشکیل دوباره‌ی پوسته‌ی پروتئینی (کپسول) می‌گردد. حال اگر هنگام پایین
آوردن pH در محیط، مولکول‌های هدف را وارد کنیم آنها هنگام تشکیل دوباره‌ی کپسول،
به درون کپسول ویروس وارد می‌شوند. مشکل این روش آن است که با آن تنها یک یا دو
مولکول هدف را می‌توان وارد کپسول کرد. محققان دانشگاه رادبود هلند موفق شدند که
این مشکل را حل کنند. آنها برای این کار مولکول‌های هدف را به اجزای کپسول (پس از
هضم شدن و پیش از تشکیل دوباره) متصل کردند. وقتی که کپسول دوباره تشکیل شد مولکول‌های
هدف وارد کپسول می‌شوند. نکته‌ی قابل توجه این است که مولکول‌های هدف نباید با
پیوند کووالانسی به اجزای کپسول متصل شوند که در غیر این صورت باعث اختلال در تشکیل
کپسول خواهند شد.

برای اتصال مولکول هدف به کپسول، محققان این ویروس را از نظر ژنتیکی دست‌کاری
کردند؛ به نحوی که روی کپسول ویروس یک دنباله‌ی پروتئینی به وجود آمد. این دنباله
یک اسید آمینه است که بازهای آن مکمل بازهای مولکول هدف می‌باشد، بنابراین مولکول
هدف از طریق این دنباله به کپسول متصل می‌شود. با این کار تعداد مولکول‌های هدف را
درون کپسول تا ۱۰ برابر می‌توان افزایش داد. برای ردیابی و بررسی تعداد مولکول‌های
هدف، از پروتئین فلورسانی سبز (GFP) استفاده می‌شود.