توسعه نانوذرات زیست‌سازگار برای رسانش دارو

بنابر تحقیقات صورت گرفته توسط اندرو مکِی استادیار داروسازی دانشگاه کالیفرنیای
جنوبی، شاید در آینده درمان سرطان مبتنی بر راهکارهای میکروسکوپی باشد.

مکِی راهبردهای جدیدی توسعه داده است که اجرای آنها در مقیاس نانو منجر به از بین
رفتن تومور می‌شود. این راهبردها شامل خودآرایی مواد ژنتیکی مهندسی شده در مقیاس
نانو به بسته‌های حاوی دارو هستند.

وی و گروهش نوترکیب مصنوعی شیمریک پلی‌پپتید (CP) را توسعه داده‌اند که به صورت خود
به خودی به نانوذرات تقریباً همسان با اندازه ۴۰ نانومتر خودآرایی می‌کند. گروه وی
نشان داده‌اند که این روش یک راهکار عمومی و ساده برای ایجاد نانوذرات حاوی دارو از
پلی‌پپتیدهای بی‌خطر و زیست‌تخریب‌پذیر است.

از این نانوذرات درمانی برای رسانش داروهای شیمی‌درمانی به تومور موش استفاده
گردیده و نشان داده شد که اثر درمانی آن بسیار بهتر از داروی خالص (داروی فعالی که
به پروتئین حامل وصل نشده است) است. با استفاده از این روش نوآورانه نه تنها حداکثر
دُز قابل تحمل دارو تا ۴ برابر افزایش یافت، بلکه با یک بار تزریق، تقریباً تمامی
تومور از بین رفت. با وجودی که بررسی‌های آزمایشگاهی روی سرطان روده موش صورت گرفته
است، می‌توان از این راهکار برای درمان سرطان‌های مختلف استفاده کرد.

مکِی بر این باور است که بسته‌بندی داروها در حامل‌های نانومقیاس به طور ویژه‌ای
برای درمان سرطان مفید است. تاکنون راهکارهای مورد استفاد برای ایجاد حامل‌های
دارویی نانومقیاس بر راهبردهای پیچیده‌ای مبتنی بوده‌اند که از مواد زیست‌ناسازگار
بهره می‌بردند.

مکِی و همکارانش برای غلبه بر این مشکل از یک توالی پلی‌پپتیدی که در یک پروتئین
الاستیک بافت‌های بدن انسان یافت می‌شود، برای طراحی حامل‌های دارویی خود استفاده
کردند. مکِی این راهکار را به عنوان یکی از ضروریات توسعه روش‌های دارویی درمان
سرطان به شمار می‌آورد. مولکول‌های مهندسی شده شیمریک پلی‌پپتید امکان ایجاد این
حامل‌های دارویی را فراهم نموده و از نظر عمومیت، سادگی و زیست‌تخریب‌پذیری جدید
هستند.

با وجودی که این راهکار در مقیاس کوچک ارائه شده است، اما می‌تواند قابلیت‌های
بسیار وسیعی داشته باشد. جزئیات این کار پژوهشی در مجله Nature Materials ارائه شده
است.