داروهای ضدسرطان در نانوقفس‌های سیلیکایی

ذرات شانه عسلی پرشده با داروی ضدسرطان به مانند نانوکپسول‌های آزادسازی در محل
تومور عمل می‌کنند. نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که بسته‌بندی داروهای ضدسرطان
در داخل ذرات اصلاح شده شیمیایی از سیلیکا می‌تواند قابلیت دارو را در پیکار با
سرطان پوست در موش بهبود بخشد.

چنگهانگ لی، بیوشیمیدانی از دانشگاه واشینگتن، گفت: “نتایج اولیه بسیار جالب هستند.
ما قصد انجام مطالعات اضافی و گسترده بر روی حیوانات داریم. امیدواریم که نتایج به
اندازه کافی خوب باشند تا بتوان از آنها در آزمایش‌های بالینی نیز استفاده کرد.”

این پژوهشگران ابتدا ذرات سیلیکایی مزومتخلخل را به صورت شیمیایی اصلاح کردند. این
ذرات دارای تخلخل‌هایی به قطر تقریبی ۳۰ نانومتر هستند. آنها دریافتند که اندازه و
نوع اصلاح شیمیایی – گروهای آمینی، اسید کربوکسیلیک و اسید سولفونیک – تعیین کننده
سرعت خروج پادتن‌ها می‌باشد، خاصیتی که می‌تواند جهت تنظیم دقیق ذرات برای داروهای
مختلف استفاده گردد.

تست‌های بیشتر زیست‌شیمیایی نشان ‌داد که پادتن‌های آزاد شده از این نانوقفس‌های
سیلیکایی از لحاظ ساختاری سالم بوده و به‌خوبی کار می‌کنند. سپس آنها با افزودن
پادتن ضدسرطانی به نام CTLA4، که با بسیاری از سرطان‌ها از جمله سرطان پوست مقابله
می‌کند، به این ذرات توانستند آنها را در موش‌ها امتحان کنند. گروه مذکور این پادتن‌های
بسته‌بندی شده را به تومور موش تزریق کرد. آنها همچنین فقط پادتن‌ها یا ذرات خالی
را به تومورهای موش‌های دیگری تزریق نمودند.

پادتنهای بسته‌بندی شده به بهترین صورت باعث کاهش رشد تومور شدند. درمان از زمانی
که حجم تومور ۲۷ میلی‌متر مکعب بود، آغاز شد. تومورهایی که تحت درمان نبودند، بعد
از پنج روز به حجم ۲۰۰ میلی‌متر مکعب رسیدند. تومورهایی که تحت تأثیر فقط پادتن‌ها
قرار داشتند، بعد از نه روز به این حجم رسیدند که نشان می‌داد واقعا باعث کاهش رشد
تومور شده است. ولی تومورهایی که با پادتن‌های بسته‌بندی شده تحت درمان قرار داشتند،
حتی بعد از سی روز نیز به این حجم نرسیدند که نشانگر بهبود قابل توجه نسبت به
پادتنهای تنها می‌باشد.

نتایج این تحقیق در مجله‌ی J. Am. Chem. Soc. منتشر شده‌است.