درمان سرطان سینه با نانوذره ارسنیک

این دارو که تری اکسید ارسنیک نام دارد جزء داروهای قدیمی چینی است که اخیرا آنکولو‍ژیست های غربی از آن برای درمان نوعی سرطان خون –لوسمی- استفاده می‌کردند. محققان دریافتند که ارسنیک بر روی تومورها موثر نیست به‌طوری که پس از تزریق دارو به خون، دارو باید سریعا به‌کار گرفته و دفع شود چرا که تجمع آن بسیار سمی است.

نانوذره جدید ارسنیک – که تا زمانی که به تومور نرسد و محموله سمی خود را تحویل ندهد قابلیت آشکارسازی ندارد – مشکل سمیت بالای ارسنیک را حل کرد. این نانوذره، که نانوبین نامیده می‌شود به موش‌های مبتلا به تومورهای سینه سه برابر منفی – که خطر متاستاز آن بالا و میزان مرگ و میر ناشی از آن بالاست – تزریق شد. نانوبین‌ها حامل ارسنیک سبب کاهش رشد تومور در موش‌ها شدند در حالی که ارسنیک کپسول نشده چنین اثری را بر تومورها ندارد.

نانوبین حاوی نانوذره تری اکسید ارسنیک کپسوله شده با یک لایه ثانویه شیمیایی برای افزایش طول عمر نانوبین پوشانده شده‌اند تا در خون مخفی بمانند. تکنولوژی نانوبین سبب می‌شود تا بافت سالم در معرض داروی سمی در حین گردش در خون قرار نگیرد. زمانی که نانوبین توسط سلول‌های غیرطبیعی و عروق خونی تومور جذب می‌شود نانوذرات ارسنیک آزاد و در داخل سلول‌های تومور به‌دام می‌افتند.

وینس کرینز، استاد پزشکی و آنکولوژیست دانشگاه پزشکی نورث وسترن و عضو مرکز سرطان رابرت لوری می‌گوید که اثرات ضدتومور نانوبین‌های ارسنیک در مبارزه با تومور سینه سه بار منفی در موش ها بسیار دلگرم کننده است. نیاز فوری وجود دارد که درمان های جدیدی برای تشخیص ضعیف سرطان سینه سه برابر منفی تعبیه شود.

کرینز و تام او هالوران، رئیس بخش شیمی موسسه فرایندهای زندگی در نورث وسترن، نویسندگان اصلی مقاله این تحقیق هستند که در ۱۵ جولای در مجله تحقیقات کلینکی سرطان منتشر شده است. ریچارد اهن، دانشجوی برنامه آموزش محققان پزشکی در نورس وسترن، نویسنده مسئول است.

اوهالوران بیان می دارد که همه می گفتند که نمی توان از ارسنیک برای از بین بردن تومور استفاده کرد. دلیل این امر این بود که آنها نمی توانستند به‌روش درست به تومور تحویل داده شوند. تکنولوژی جدید تحویل دارو به‌صورت مستقیم به تومور باعث شد تا دارو فقط به سلول‌های تومور تحویل داده شوند و سلول‌های سالم در معرض آن قرار نگیرند. بر این اساس کرینز می‌گوید که ما می توانیم دارو سمی را تنها به تومورها برسانیم و این کار با کمک فناوری نانو محقق شد. چالش موجود این است که چگونه کاری کنیم که دارو برای سلول‌های تومور سمی تر و برای سلول‌های سالم بی خطرتر باشد به این طریق می توان جان بیماران بیشتری را از مرگ نجات دهیم.

هم اکنون محققان نورس وسترن در حال کار بر روی تزئین نانوبین‌ها با آنتی بادی‌هایی هستند که مارکرهای روی سلول‌های تومور را تشخیص دهند تا داروی بیشتری جذب تومور شود. آنها همچنین مایلند تا دو یا چند دارو را همزمان در نانوبین ها جاسازی کنند تا به سمت تومور حمل شود. او هالوران می گوید که با این روش می توان از دوزهای بالای داروی سمی استفاده کرد که تنها در تومور مورد نظر آزاد می شوند.