|
آزمایش‌های بالینی که از سلول‌های ایمنی خود بیمار برای هدفگیری تومورها بهره می‌برد،
نویدبخش بوده‌اند. با این حال این روش تنها زمانی جواب می‌دهد که بیمار دُز بالایی
از داروهایی را که برای تکثیر سریع سلول‌های ایمنی طراحی شده‌اند، دریافت دارد و
این داروها اثرات جانبی خطرناکی دارند. حال گروهی از مهندسان MIT روشی برای رسانش
داروهای مورد نیاز با استفاده از نانوذرات متصل به این سلول‌ها یافته‌اند. بنابراین
داروهای تحریک‌کننده سلول‌های ایمنی تنها به هدف مورد نظر رسیده و خطر آنها برای
بیمار کاهش می‌یابد.
دکتر دَرِل ایروین، مدیر این گروه پژوهشی می‌گوید این راهکار جدید می‌تواند میزان
موفقیت درمان‌های مبتنی بر سلول‌های ایمنی را افزایش دهد. او می‌افزاید: «آنچه ما
دنبال می‌کنیم، امکان استفاده از درمان‌های مبتنی بر سلول‌های ایمنی در تمام
بیماران (به جای استفاده از این روش در بخشی از بیماران) و درمان بیماری به جای کند
کردن میزان پیشرفت آن است». از این روش جدید همچنین می‌توان برای رسانش داروهای
ضدسرطان دیگر و یا بهبود رشد سلول‌های خونی در بیماران دریافت‌کننده مغز استخوان (پیوند
مغز استخوان) بهره برد.
در درمان مبتنی بر سلول‌های ایمنی، پزشکان نوعی از سلول‌های ایمنی بیمار به‌نام
سلول‌های T را از بدن وی خارج کرده و آنها را به نحوی تغییر می‌دهند که سلول‌های
سرطانی را هدف بگیرند. سپس آنها را دوباره به بدن بیمار تزریق می‌کنند.
این روش برای درمان سرطان بسیار نویدبخش است، اما استفاده عملی از آن با چالش‌هایی
مواجه است. اصلی‌ترین مشکلی که اکنون وجود دارد، استخراج تعداد کافی از سلول‌های T
و سپس بازگرداندن آنها به بدن بیمار به نحوی است که به‌خوبی سلول‌های سرطانی را هدف
بگیرند. محققان برای غلبه بر این مشکل تلاش کرده‌اند با تزریق داروهای ممد (مکمل)
به بدن بیمار، تکثیر سلول‌های T و رشد آنها را شتاب دهند.
آزمایش‌های بالینی نشان داده‌اند که Interleukinها (ترکیبات طبیعی که رشد سلول‌های
T را بهبود می‌بخشند) در این زمینه موثر هستند، اما در صورتی که دُز بالایی از این
مواد وارد خون شود، می‌تواند اثرات جانبی بسیار خطرناکی همچون ایجاد مشکلات قلبی و
ریوی را به همراه داشته باشد.
دکتر ایروین و همکارانش از نانوذرات مبتنی بر لیپید برای حل این مشکل استفاده
کردند. این نانوذرات می‌توانند به مولکول‌های حاوی گوگرد که در سطح سلول‌های T وجود
دارند، متصل شوند. آنها از این نانوذرات برای رسانش Interleukinها به سلول‌های T
بهره بردند. نتایج به دست آمده روی نمونه‌های موش موفقیت‌آمیز بودند.
جزئیات این تحقیق در مجله Nature Medicine منتشر شده است.
|
