پژوهشگرانی از دانشگاه ایالتی نیویورگ در بوفالو با استفاده از نقاط کوانتومی فناوری نوینی ابداع کرده‌اند که انتظار می‌رود تأثیرات بزرگی در پژوهش و درمان بیماری سل و سایر بیماری‌های التهابی ریه داشته باشد.
افزایش جذب دارو و کاهش پاسخ التهابی با نقاط کوانتومی
پژوهشگرانی از دانشگاه ایالتی نیویورگ در
بوفالو با استفاده از نقاط کوانتومی فناوری نوینی ابداع کرده‌اند که انتظار
می‌رود تأثیرات بزرگی در پژوهش و درمان بیماری سل و سایر بیماری‌های
التهابی ریه داشته باشد.
دانشمندان علاقمند به نقاط کوانتومی هستند زیرا آنها یک حامل بسیار خوب می‌باشند
و طول عمر بیشتری نسبت به رنگدانه‌های متداولی که برای علامت‌‌گذاری مولکول‌ها
استفاده می‌شوند و معمولاً خاصیت نورافشانی آنها در عرض چند ثانیه از بین
می‌رود، دارند.
این پژوهشگران پیشرفت‌های مهمی در استفاده از نقاط کوانتومی، که گاهی اوقات
اتم‌های مصنوعی خوانده می‌شوند، برای ساخت افزاره‌های جدید جهت حسگری زیستی
و محیطی داشته‌اند.
در این پژوهش، نقاط کوانتومی به
دوکسوروبیسین (doxorubicin)، که یک داروی شیمی درمانی ضد سرطان است، متصل
شدند تا به سلول‌های خاص ریه، به نام یاخته‌های بیگانه‌خوار (ماکروفاژهای)
حفره‌دار (aMØ) که نقش اساسی در ایجاد بسیاری از آسیب‌های التهابی ریه
دارند، حمله کنند.
کریشنان چاکراوارثی، یکی از این محققان، می‌گوید: ” aMØیک سلول نگهبان برای
جهت‌دهی پاسخ‌های ایمنی سازگار و ذاتی میزبان در بیمارهای عفونی و غیرعفونی
ریه مانند COPD است. نقش مرکزی aMØ در پاسخ به تأثیرات محیطی باعث شده است
تا به عنوان یک نامزد ایده‌آل جهت تحویل هدفگیری شده دارو برای تعدیل پاسخ
ایمنی/التهاب تلقی گردد. “
این پژوهشگران برای تست توانایی اتصال نقطه کوانتومی- دوکسوروبیسین (QD-DOX)
در کاستن التهاب ریه، QD-DOX و یا دوکسوروبیسین تنها را به موش‌های خانگی و
صحرایی تزریق کرده و آسیب‌های وارد شده به ریه را ارزیابی کردند. معلوم شده
است که دوکسوروبیسین، که یک داروی ضدسرطان مرسوم است، مسبب انواع مختلفی از
پاسخ‌های ایمنی مضر در بیماران سرطانی است.
نتایج نشان داد که QD-DOX در مقایسه با دوکسوروبیسین تنها جذب دارو را
افزایش و پاسخ‌های التهابی را کاهش می‌دهد. همچنین این محققان نشان دادند
که فرمول QD-DOX به محض ورود به سلول هدف، دارو را آزاد کرده و خاصیت
بیوفعالی خودش را همچنان حفظ می‌کند.
این محققان جزئیات نتایج تحقیق خود را در مجله‌ی Nanomedicine:
Nanotechnology, Biology and Medicine منتشر کردند.
