نانوذرات می‌توانند در حل یک‌سری از مسائل همچون تشخیص دارویی، توسعه‌ی فرم‌های جایگزین انرژی و خلق مواد با پایداری بالا چاره‌ساز باشند. دانشمندان همچنان می‌کوشند تا عملکرد این ذرات بسیار ریز محیط اطراف خود را کشف کنند؛ البته ممکن است برهم‌کنش‌های این نانوذرات سمی نیز باشد.
بررسی نحوه‌ی عملکرد نانوذرات در سلول‌ها
نانوذرات می‌توانند در حل یک‌سری از مسائل
همچون تشخیص دارویی، توسعه‌ی فرم‌های جایگزین انرژی و خلق مواد با پایداری
بالا چاره‌ساز باشند. دانشمندان همچنان می‌کوشند تا عملکرد این ذرات بسیار
ریز محیط اطراف خود را(چه در بدن انسان و چه در محیط بیرونی) کشف کنند؛
البته ممکن است برهم‌کنش‌های این نانوذرات سمی نیز باشد.
محققان آزمایشگاه ملی Pacific Northwest در مطالعات اخیر خود، برهم‌کنش
سلولی نانوذرات را در سطح مولکولی، کشف نمودند. این کشف ممکن است پاسخگوی
این امر باشد که چگونه نانوذرات بر سیستم زنده تأثیر می‌گذارد. نتایج این
تحقیق در مجله‌ی Nanotoxicology به چاپ رسیده‌است.
دانشمندان به‌دنبال شناسایی ساز و کار و مولکول‌هایی هستند که بر برهم‌کنش
سلولی نانوذرات تأثیر دارند، همچنین آنها می‌توانند اثرگذاری نانوذرات بر
روی سیستم‌های بیولوژیکی را نیز به‌خوبی پیش‌بینی کنند.
با افزایش اطلاعات درباره از کنش و برهم‌کنش سلولی نانوذرات، آژانس‌های
دولتی و انجمن‌های علمی می‌توانند استاندارهای واقع‌گرایانه‌ای را برای
نحوه‌ی به‌کارگیری نانوذرات، ضریب امنیت سلامت و محیط زیست وضع کنند؛ در
حالی که نوآوری‌های زیادی در صنعت داروسازی، انرژی و مواد می‌توانند داشته
باشند.
دانشمندان بر روی شناسایی اصولی و دقیق نحوه‌ی برهم‌کنش نانوذرات با سلول‌ها
متمرکز شده‌اند. یک گروه تحقیقاتی با استفاده از میکروسکوپ فلئورسنتی، برهم‌کنش
نانوذرات آمورف سیلیکا در ماکروفاژها(بخشی از سیستم ایمن بدن انسان) را
بررسی کرده‌اند.
ردیابی نانوذرات در درون سلول با به‌کارگیری میکروسکوپ و با حساسیت بالا
امکان‌پذیر است، همچنین بررسی نحوه‌ی برهم‌کنش نانوذرات با سلول‌های زنده
نیز امکان‌پذیر است. دانشمندان کشف کردند که نانوذرات به‌وسیله‌ی پروتئین
ماکروفاژ یا گیرند‌ه‌ی نوع A ، تمایل به حرکت به‌سوی هم را در سلول دارند.
با ظهور گیرنده در سلول‌هایی که به‌طور
طبیعی این پروتئین را ندارد، نیاز به نانوذرات در این سلول‌ها بیشتر می‌شود
و هنگامی که از حضور گیرنده در ماکروفاژها جلوگیری می‌شود، سلول‌ها به
تعداد کمتری از نانوذرات نیاز پیدا می‌کنند. نانوذرات برحسب میل ذاتی خود،
به هم پیوسته و متراکم می‌شود در این صورت، گیرنده فقط به یک جزء کوچک‌تر
متصل می‌شود.
