پژوهشگران UCLA روش سریعتری برای ساخت وسایل نقلیه نانواندازهی بسیار کارآمد جهت انتقال ژن ابداع کردهاند.
ساخت سریع وسایل نقلیه نانویی جهت انتقال ژن
پژوهشگران UCLA روش سریعتری برای ساخت
وسایل نقلیه نانواندازهی بسیار کارآمد جهت انتقال ژن ابداع کردهاند.
ژن درمانی آینده خوبی برای درمان انواع مختلفی از بیماریها مانند سرطان
دارد و نانوذرات بعنوان وسایل نقلیهی نویدبخشی برای انتقال موثر و ایمن ژنها
به داخل انواع ویژهای از سلولها و بافتها شناخته شدهاند. استفاده از
نانوذرات جهت درمان یا دستکاری ژنی میتواند جایگزینی برای رهیافتهای
متداولی که از ویروسها استفاده میکنند، باشد.
با اینحال، در حال حاضر فرآیندی که برای تولید و بررسی نانوذرات برای رسیدن
به این هدف در دسترس میباشد دارای محدودیت است؛ زیرا روشهای متداول سنتز
بسیار پیچیده و زمانگیر هستند. علاوه بر این، روشهای متداول اغلب برای
تولید محصولات کاربردی که بتوانند شرایط پیچیده زیستشناسی، در اینجا
انتقال بهینه ژن، را برآورده کنند؛ مناسب نیستند.
این گروه پژوهشی در یک تلاش برای غلبه بر
این مشکل یک رهیافت سنتزی ابرمولکولی برای تولید کتابخانهای از نانوذرات
جهت انتقال ژن با مخلوط کردن چندین جزء سازندهی مولکولی و محمولههای DNA،
ابداع کردهاند. برای سادهسازی این فرآیند، یک میکرورآکتور دوهستهای
دیجیتالی (DCM) یا ریزتراشه برای تولید و بررسی این کتابخانه ویروسهای
مصنوعی جهت جستجوی عملکرد بهینه انتقال ژن، طراحی و ساخته شده است. پروفسور
هسیانگ- رانگ تسنگ از UCLA گفت: “رهیافت جدید ما میتواند برای تولید وسایل
نقلیهی نانوذرهای جهت تحویل انواع مختلفی از محمولهها مانند ژنهای
مختلف، پروتئینهای siRAN، داروها و نیز ترکیب این عناصر مورد استفاده قرار
گیرد.”
دکتر هاو وانگ، رهبر این گروه تحقیقاتی، گفت: “این ریزتراشه به طور موثر
برای اجتناب از خطاهای انسانی، تسریع اجرای برنامهها، افزایش تکرارپذیری و
نیز استفاده اقتصادی از نمونهها طراحی شده است. این ریزتراشه اجازه فرمولبندی
خودکار کتابخانه بزرگی که متشکل از بیش از ۶۴۸ نانوذره مختلف شامل DNA است
را در ۵/۲ ساعت میدهد.”
این گروه پژوهشی هماکنون مشغول استفاده از این وسایل نقلیه نانواندازهی
بسیار کارآمد برای انتقال ژنهایی است که برنامهنویسی مجدد سلولهای
انسانی و تولید سلولهای بنیادی چندقوتی (Pluripotent) القایی که در طب
احیا بسیار حیاتی هستند، را تسهیل میکنند.
این پژوهشگران جزئیات نتایج تحقیق خود را در مجلهی ASC Nano منتشر کردهاند.