اغلب اوقات، در بیماران سرطان تخمدان یا مزوتلیوما، متاستازهایی شکل می‌گیرد که در داخل حفره شکمی پخش می‌شوند و باعث می‌گردند که شانس زنده ماندن برای بیش از پنج سال حتی بعد از عمل جراحی برداشتن این تومورهای متاستاز به کمتر از ۴۰% کاهش پیدا کند. در یک تلاش برای ارائه‌ی رهیافت درمانی جدید برای مداوای متاستازهای صفاقی، یک گروه پژوهشی از دانشگاه بوستون یک نانوذره پلیمری جدید پرشده از دارو ساخته است که با منبسط شدن به pH اسیدی درون سلول‌های توموری پاسخ می‌دهد و به طور آهسته در مدت زمان ۲۴ ساعت عامل ضدسرطان پاکلیتاکسل را آزاد می‌کند.
درمان تومورهای حفره شکمی با کمک نانوذرات
اغلب اوقات، در بیماران سرطان تخمدان یا
مزوتلیوما، متاستازهایی شکل می‌گیرد که در داخل حفره شکمی پخش می‌شوند و
باعث می‌گردند که شانس زنده ماندن برای بیش از پنج سال حتی بعد از عمل
جراحی برداشتن این تومورهای متاستاز به کمتر از ۴۰% کاهش پیدا کند. در یک
تلاش برای ارائه‌ی رهیافت درمانی جدید برای مداوای متاستازهای صفاقی، یک
گروه پژوهشی از دانشگاه بوستون یک نانوذره پلیمری جدید پرشده از دارو ساخته
است که با منبسط شدن به pH اسیدی درون سلول‌های توموری پاسخ می‌دهد و به
طور آهسته در مدت زمان ۲۴ ساعت عامل ضدسرطان پاکلیتاکسل را آزاد می‌کند.
آزمایش مربوط به این نانوذرات نشان می‌داد
که آنها نه تنها می‌توانند رشد تومور را کاهش دهند بلکه از بوجود آمدن
تومورهای جدید در حفره شکمی ممانعت می‌کنند.
هدف این پژوهشگران از این تلاش ساخت نانوذره‌ای است که بتواند پاکلیتاکسل
را فقط هنگامی که به درون تومورها وارد می‌شود، آزاد کند و نیز بتواند
آزادسازی دارو را به آهستگی انجام دهد تا تعداد سلول‌هایی که در معرض قرار
می‌گیرند را بیشتر کند و در حین تحویل دارو در همسایگی تومورها بماند. این
پژوهشگران این نانوذرات پلیمری متصل به‌هم را با روشی به نام بسپارش مینی‌امولسیون
تهیه کردند تا ماده‌ای درست کنند که در حین مواجه شدن با pH اسیدی سلول‌های
تومور بدون تغییر خاصیت فقط منبسط شود.
تست‌های مربوط به این نانوذرات پرشده با تاکلیتاکسل نشان داد که آنها در
طول ۲۴ ساعت در هر ساعت ۴% محموله دارویی خود را آزاد می‌کنند و مقدار ثابت
و دائمی از دارو را در همسایگی تومورها قرار می‌دهند. هنگامی که آنها به
سلول‌های مزوتلیومای موجود در محیط کشت افزوده شدند توانستند خاصیت سلول‌کشی
قابل‌ملاحظه‌ای از خود نشان دهند.
بر اساس این نتایج اولیه، این پژوهشگران موش‌هایی را که دارای شکل وخیمی از
مزوتلیوما بودند با این نانوذرات قابل‌انبساطِ پرشده با پاکلیتاکسل،
پاکلیتاکسل آزاد، و پاکلیتاکسل پرشده در نانوذرات مشابه ولی غیرقابل‌انبساط،
تحت درمان قرار دادند. فقط این نانوذرات قابل‌انبساط بودند که کاهش قابل‌ملاحظه‌ای
در مقدار تومور و درجه وخامت بیماری ایجاد کردند و از گسترش رشد تومورهای
صفاقی جلوگیری کردند. در نهایت، موش‌های بررسی شده با چنین نانوذراتی نسبت
به موش‌های مداوا شده با پاکلیتاکسل آزاد دو برابر بیشتر زنده ماندند.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Biomaterials منتشر شده است.
