روشی برای تولید میکروساختارهای سه ‌بعدی پیچیده

محققان دانشگاه میشیگان با همکاری مرکز IMEC، موفق به ارائه‌ی فناوری ساخت میکروساختارهای سه‌بعدی پیچیده شده‌اند که با آن می‌توان با استفاده از نانولوله‌های کربنی که به‌صورت عمودی رشد کرده‌اند، ساختارهای خم‌شده، پیچیده و چندجهتی ایجاد کرد.

محققان دانشگاه میشیگان با همکاری مرکز
IMEC، موفق به ارائه‌ی فناوری ساخت میکروساختارهای سه‌بعدی پیچیده شده‌اند
که با آن می‌توان با استفاده از نانولوله‌های کربنی که به‌صورت عمودی رشد
کرده‌اند، ساختارهای خم‌شده، پیچیده و چندجهتی ایجاد کرد. نتیجه‌ی این روش
منجر به تولید ساختارهای مستحکمی می‌شود که می‌تواند به‌عنوان قالب برای
تولید انبوه ساختارهای پلیمری سه‌بعدی مورد استفاده قرار گیرد. این روش
بسیار ساده است و برای انجام آن تنها به یک سطح الگودار دوبعدی استاندارد و
پردازش گرمایی در دمای محیط نیاز است.

سطوح پیچیده با ویژگی‌های نانوساختاری دقیق در مواد مصنوعی، بسترها برای
محیط کشت سلولی و مهندسی بافت، سطوح فعال هوشمند و سیستم‌های آزمایشگاه روی
تراشه مورد نیاز است؛ اما تولید چنین میکروساختارهای سه‌بعدی‌ای با روش‌های
تولید فعلیدارای اشکالاتی است. این روشی که محققان آن را «تشکیل ستونی» نام‌گذاری
کرده‌اند، قابلیت تولید ساختارهای پیچیده با استحکام مکانیکی بالا را دارد.

 

در آغاز کار این روش، باید الگویی از یک
لایه‌ی کاتالیست را با استفاده از لیتوگرافی نوری روی ویفر سیلیکونی ایجاد
کرد. در مرحله‌ی بعد، روی این الگو، میکروساختارهایی با استفاده از
نانولوله‌های کربنی که به کمک روش رسوب شیمیایی از فاز بخار به‌صورت عمودی
رشد داده شده، ایجاد می‌گردد. این جنگل نانولوله‌های کربنی در فشار اتمسفری
تشکیل می‌شوند. در مرحله‌ی بعد، یک حلال مانند استون روی سطح متراکم می‌شود.
برای این کار باید بستر حاوی الگوهای نانولوله‌های کربنی را به‌صورت بر عکس
روی مخزن حاوی حلال در حال جوش قرار دهند.

حلال تبخیرشده، روی سطح بستر متراکم می‌شود و با استفاده از خاصیت موئینگی،
جذب هر یک از میکروساختارهای نانولوله‌های کربنی می‌گردد. بعد از این که
بستر به اندازه‌ی کافی در معرض بخار قرار گرفت، آنگاه آن را از مخزن جدا
می‌کنند. بعد از نفوذ و تبخیر حلال از سطح نانولوله‌های کربنی، به‌دلیل
خاصیت موئینگی، نانولوله‌های کربنی به هم چسبیده، منجر به تشکیل ساختارهای
پیچیده‌ی سه‌ بعدی می‌شوند؛ بنابراین سطح الگودار دوبعدی اولیه تبدیل به
ساختار سه‌بعدی پیچیده شده‌است.

با این روش می‌توان از نانوساختارهای ستونی، ساختارهای سه‌بعدی بزرگ ایجاد
کرد. محققان ثابت کردند که با این روش می‌توان طیف وسیعی از میکروساختارها
را با استفاده از نانولوله‌های کربنی ایجاد کرد، ساختارهایی که با
لیتوگرافی امکان تولیدشان وجود ندارد. این روش، تولید ساختارهای پیچیده را
تسهیل می‌کند؛ به‌طوری که تنها به یک الگوی استاندارد و فرایند پردازش
گرمایی در فشار محیط نیاز خواهد بود.