بهبود داروهای ضد ویروس با استفاده از نانوحمل‌کننده‌ها

جیوانی گراسی، از دانشگاه مسیتا، ترکیب ایندول-۳،۴- دیون را تهیه کرده‌است
که می‌تواند به‌عنوان یک حمل‌کننده‌ی نانومقیاس، داروهای ضد ویروس را با
خود حمل ک و در سلول هدف رهاسازی کند.
 

ویروس سیمپلکس هرپس، ویروسی است که می‌تواند مشکلات مختلفی، از ایجاد زخم‌های
سرد گرفته تا تهدید جانی موجود زنده، را ایجاد کند. این ویروس در برابر یکی
از روش‌های درمان فعلی به نام آسیکلویر، مقاوم بوده و از این رو محققان در
جستجوی راه‌های درمان جدید هستند. گراسی می‌گوید که این ترکیبات به‌شدت
قابلیت حل شدن در حلال‌های آلی و آب را دارند. می‌توان با افزایش قدرت
انحلال آسیکلویر در آب، بر محدودیت استفاده‌ی خوراکی از اسیکلویر غلبه کرد.

گراسی و همکارانش به‌وضوح نشان دادند که سیکلودکسترین‌های مورد استفاده‌ی
آنها نسبت به سیکلودکسترین‌های اصلاح‌نشده، مزایای بسیاری دارد. عفونت‌های
ویروسی یکی از جدی‌ترین تهدیدها برای سلامت انسان است. در مقایسه با تعداد
بسیار زیاد داروهای موجود برای درمان عفونت‌های حاصل از فعالیت باکتری‌ها،
تعداد داروهای مربوط به ویروس‌ها بسیار کم هستند. دلیل این موضوع دشواری‌های
موجود در به دست آوردن یک ماده‌ی سمی انتخابی برای از بین بردن ویروس‌ها و
جهش‌های سریع ویروس‌ها برای مقاوم شدن در برابر این داروهاست.

یکی از راهبردهای بسیار مؤثر برای بهینه کردن توزیع دارو درون بدون و
رهاسازی آن در سلول هدف با کمترین اثرات جانبی، قرار دادن دارو درون یک حمل‌کننده
است. چالش پیش رو، قرار دادن چندین ماده‌ی شیمیایی درون یک حمل‌کننده است.
این موضوع می‌تواند پنجره‌ای به‌سوی سیستم‌های درمانی با عملکرد چندگانه
باشد، به شکلی که چندین داروی رایج به شکل بهینه با هم ترکیب و در سلول هدف
رهاسازی شود.