آشکارسازی نوروتوکسین با نانولوله‌های مغزی

جوگ کی ریو، یکی از محققان این مطالعه، توضیح می‌دهد که این گروه تحقیقاتی
در آغاز فقط فکر می‌کرد که می‌تواند از این نانولوله‌ها برای بهبود پاسخ
لومینسانس کمپلکس‌های لانتانیدی در حضور نوروتوکسین‌های اورگانوفسفاتی
استفاده کند. با اینحال آنها فهمیدند که استفاده از این نانولوله‌های FF می‌تواند
باعث واکنش گزینشی کمپلکس‌های لانتانیدی با پارااُکسون در میان
اورگانوفسفات‌های متنوع بشود.

کمپلکس‌های لانتانیدی باعث فسفرسانسی قرمز یا آبی غلیظ می‌شوند، ولی در
واکنش با اورگانوفسفات‌ها چنین پاسخی متوقف شده و یک سیگنال نوری ساده
تولید می‌شود. معمولاً اورگانوفسفات‌ها با دو مکانیسم مختلف باعث توقف
خاصیت لومینسانسی کمپلکس‌های لانتانیدی می‌شوند: رقابت پیوندی بین
اورگانوفسفات‌ها و حساسگرهای نوری (ترکیب کمپلکس شده با لانتانید) و
وارونگی حالت انرژی این حساسگرهای نوری.

ریو می‌گوید که ما متوجه شدیم که کمپلکس‌های لانتانیدی آنقدر محکم به
نانولوله‌های FF پیوند خورده‌اند که فقط مکانیسم دوم اتفاق می‌افتد و این
بدان معناست که “کمپلکس‌های لانتانیدی بکارگرفته شده با نانولوله‌های FF می‌توانند
به‌طور گزینشی پارااُکسون را آشکارسازی کنند. ” اسکات جونز که بر روی
حسگرهای فلورسانس در دانشگاه می‌سی سی پی جنوبی کار می‌کند، قبول دارد که
پاسخ حسگر و گزینش‌پذیری آن بنظر خوب است.

ریو نتیجه‌گیری‌ می‌کند که اگرچه آنها یک سکوی حسگری گزینش‌پذیر و مؤثر
برای پارااُکسون ساخته‌اند، اما قبل از اینکه بتوان این فناوری را در خارج
از آزمایشگاه بعنوان یک حسگر قابل‌حمل استفاده کرد، اصلاح‌های لازم است.

این محققان جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Small منتشر
کرده‌اند.