اندازه‌گیری نیروی چسبندگی نانومواد روی یک سطح

امروزه دستگاه‌های مختلفی مبتنی بر فناوری نانو ساخته شده‌اند که مهم‌ترین
مسئله در آنها طول عمر و قابلیت اطمینان به آنهاست. جدا شدن نانومواد از
بستر، از جمله عواملی است که روی طول عمر دستگاه‌ها تأثیرگذار است. برای
بهبود چسبندگی موجود میان نانومواد و بستر، لازم است تا ساز و کار آن بررسی
شود. اخیراً روش نانوخراش برای سنجش میزان اتصال نانومواد به بستر ارائه
شده‌است. گروه تحقیقاتی دانشگاه بین‌اللمللی فلوریدا موفق شدند انرژی
چسبندگی یک نانولوله‌ی منفرد را روی بستر خود محاسبه کنند. از آنجاکه این
اتصال در مقیاس نانومتری است، این روش تعیین مشخصات قابلیت بالاتری برای
تعیین انرژی چسبندگی نسبت به روش‌های رایج دارد.

در روش‌های رایج نظیر استفاده از نوار چسب، یک لایه چسب به ماده چسبیده و
سپس با استفاده از نیروی کششی یا برشی به چسب، مقدار چسبندگی محاسبه می‌شود.
در روش‌های رایج محدودیت‌های بسیاری وجود دارد؛ مثلاً فقدان کالیبراسیون
نسبت به یک نمونه‌ی استاندارد، نا مشخص بودن سطح تماس واقعی و… از آن
جمله است که در این روش جدید بر آنها غلبه شده‌است؛ به‌طوری که می‌توان
کالیبراسیون را برای آن انجام داد و از تکرارپذیری خوبی برخوردار است.

در روش‌های رایج، نمونه را در شرایط خاصی تولید و نیروی چسبندگی را برای آن
نمونه محاسبه می‌کنند، چنین نیرویی تنها برای آن نمونه با شاخص‌های رشد
ویژه‌ی خود معتبر است.

این روش گامی مؤثر در جهت درک بهتر و اندازه‌گیری نیروی چسبندگی نانولوله‌های
کربنی روی یک بستر است. مهم‌ترین مزیت روش نانوخراش در این است که انجام آن
بسیار ساده بوده و نیاز به مهارت خاصی نیست، همچنین تکرارپذیری و حساسیت آن
بسیار بالاست. از این روش می‌توان در مواد مختلف، صرف‌نظر از ترکیب شیمیایی
آنها، استفاده کرد.