تولید یک عامل کنتراست نانوذره‌ای بسیار حساس

به گفته دانشمندان چینی، یک عامل کنتراست نانوذره‌ای بسیار حساس جدید برای تصویربرداری درون بدن در مقایسه با عامل‌های کنتراست نانوذره‌ای دیگر می‌تواند مدت زمان بیشتری در رگ‌های خونی درنگ کند و در هدف‌گیری تومورها موفق‌تر باشد.

به گفته دانشمندان چینی، یک عامل کنتراست
نانوذره‌ای بسیار حساس جدید برای تصویربرداری درون بدن در مقایسه با عامل‌های
کنتراست نانوذره‌ای دیگر می‌تواند مدت زمان بیشتری در رگ‌های خونی درنگ کند
و در هدف‌گیری تومورها موفق‌تر باشد.

زینتاو شوآی از دانشگاه سان یات- سن، گوانجو، و همکارانش نانوذرات اکسید
آهن ابرپارامغناطیسی مفرد یا غیرخوشه‌ای را در داخل مایسل‌های تشکیل شده از
فولات و یک پلیمر کپسوله کردند.

این گروه نانوذرات مذکور را به رگ‌های دم موش تزریق کرده و با استفاده از
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) پیشروی آنها را دنبال نمود. آنها فهمیدند
که مایسل‌ها می‌توانند توانایی این نانوذرات را در نشان دادن کنتراست تاریک
و روشن بین بافت سالم و بیمار افزایش دهند. این نانوذرات نسبت به نانوذرات
بزرگ‌تر مدت زمان بیشتری در خون درنگ می‌کنند، زیرا زمان بیشتری طول می‌کشد
تا در کبد انباشته شوند. با وارد کردن فولات، توانایی این نانوذرات در هدف‌گیری
سلول‌های توموری نیز افزایش می‌یابد.

 

عامل‌های تصویربرداری مشابهی از خوشه‌های
نانوذره‌ای در داخل مایسل‌ها ساخته شده است، ولی خوشه‌ها بزرگ‌تر هستند و
به‌همین خاطر استفاده آنها را محدود می‌کنند. ازآنجایی که مایسل‌های این
محققان نانوذرات مذکور را به ‌صورت منفرد کپسوله می‌کنند، آنها کوچک‌تر و
پرکاربردتر هستند.

شوآی توضیح می‌دهد: “تصویربرداری موثر از تومور نیازمند عامل کنتراست بسیار
حساس MRI است که مختص تومور باشند. چنین عامل MRI باید حساسیت بالای MRI،
توان گردش طولانی مدت در خون و اختصاصی بودن برای تومور را به‌طور همزمان
داشته باشند. ما معتقد هستیم که همه این خواص مهم هستند و باید قابل ادغام
در یک سیستم باشند. “

یوگینگ شن، یک متخصص زیست مواد از دانشگاه زجیانگ چین، می‌گوید: “این سیستم
در مقایسه با سیستم‌های دیگر برای تصویربرداری تومورهای غیرکبدی مفیدتر است.
درحال حاضر، چنین عامل‌های کنتراست MRI بسیار حساس برای آشکارسازی تومورهای
غیرکبدی وجود ندارد.”

شوآی می‌گوید: “قدم بعدی برای این نانوذراتِ کپسوله شده، رسیدن به حساسیت‌های
بالاتر و انجام مطالعات پیش بالینی مانند سینتیک دارویی و سمیت درازمدت در
بافت زنده است. توسعه این روش برای آشکارسازی تومورهای دیگر با زیست‌نشانگرهای
متفاوت یکی از چالش‌های اساسی خواهد بود.”

جزئیات نتایج این پژوهش در مجله‌ی J. Mater. Chem. منتشر شده است.