نانولولههای کربنی (CNT) به عنوان حاملهای دارو برای مقادیر کمی از RNA استفاده شدهاند، تا مرگ سلول مغزی را بهنگام یک ضربه یا بعد از آن کاهش دهند. موشهایی که تحت این درمان نانولولهای بودهاند، در تستهای مهارتهای فیزیک بعد از یک ضربه وارده عملکرد بهتری داشتند. پژوهشگران معتقدند که این درمان میتواند در مبارزه با سایر بیماریهای تخریب عصبی استفاده شود، اگرچه هنوز سوالاتی در مورد ایمنی حاملهای نانولولهای وجود دارد.
درمان ضربه مغزی با استفاده از نانولولهها
نانولولههای کربنی (CNT) به عنوان حاملهای دارو برای مقادیر کمی از RNA
استفاده شدهاند، تا مرگ سلول مغزی را بهنگام یک ضربه یا بعد از آن کاهش
دهند. موشهایی که تحت این درمان نانولولهای بودهاند، در تستهای مهارتهای
فیزیک بعد از یک ضربه وارده عملکرد بهتری داشتند. پژوهشگران معتقدند که این
درمان میتواند در مبارزه با سایر بیماریهای تخریب عصبی استفاده شود،
اگرچه هنوز سوالاتی در مورد ایمنی حاملهای نانولولهای وجود دارد.
ضربه بعنوان دومین قاتل بزرگ در دنیا شناخته میشود. هنگامی که یک بیمار ضربه میخورد،
ضربه منجر به جراحتهای مغزی آسیبزا میشود. این جراحات باعث فعالیت افزوده آنزیمی
میشود که میتواند افزایش مرگ برنامهدار سلولی را در پی داشته باشد. جلوگیری از
این آنزیم منجر به مرگ کمتر عصبها بعد از ضربه میشود، که از لحاظ نظری، میتواند
به مصدوم کمک کند تا از بعضی از اثرات فیزیکی تضعیفکننده مانند دشواری راه رفتن
اجتناب نماید. متاسفانه، هدفگیری این آنزیم در محل زخم در داخل مغز بسیار مشکل است.
اکنون، دانشمندانی به رهبری توماسو پیزوروسو از موسسه ملی پژوهشی علوم عصبی
ایتالیا، و کوستاس کوستارلوس از دانشگاه لندن فکر میکنند که روشی برای جلوگیری از
این آنزیم در داخل مغز یافته باشند. آنها از CNTهای چنددیوارهی عاملدار شده با
آمونیوم برای تحویل RNAهای تداخلی کوچک – اسید نوکلئیکهایی که تجلی ژن را بلوکه
میکنند – برای توقف تولید آنزیم استفاده کردند. موشهایی که تزریق مستقیمی از
مخلوط CNT-siRAN به درون مغز دریافت کردند، عملکرد بهتری در تستهای بازیابی غذا،
بعد از وارد شدن ضربه، داشتند.
پیزوروسو معتقد است که این کار ثابت میکند که نانوحاملها میتوانند در تحویل
siRAN برای درمان ضربه استفاده شوند. او میگوید: “ما نیاز به شیمیدانانی داریم که
نانوحاملهایی با بهترین خاصیت زیستسازگاری، و بهترین توانایی برای حمل و آزادسازی
siRAN به محض ورود به داخل سلولها، تولید کنند.” او میگوید که حفاظت عصبها با
این روش باید با پژوهشهای دیگری که در پی استفاده بهتر از عصبهای باقیمانده از
آسیب ناشی از ضربه هستند، ادغام شود. این ادغام، سلولهای مغزی بیشتری را حفظ خواهد
کرد و باعث خواهد شد که سلولهای حفظ شده بهتر کار کنند.
جزئیات نتایج این کار تحقیقاتی در مجلهی Proc. Natl. Acad. Sci. منتشر شده است.
