شبکههای دو بعدی پایدار از مولکولهای آلی نقش مهمی در فرآیندهای مختلف فناوری نانو دارند. با این حال تولید این شبکهها، که غالبا ضخامتی در اندازه یک اتم دارند، با کیفیت بالا هنوز چالش بزرگی محسوب میشود.
ساخت شبکه دو بعدی از اسیدبوریک
شبکههای دو بعدی پایدار از مولکولهای آلی نقش مهمی در فرآیندهای مختلف
فناوری نانو دارند. با این حال تولید این شبکهها، که غالبا ضخامتی در
اندازه یک اتم دارند، با کیفیت بالا هنوز چالش بزرگی محسوب میشود. محققان
پیشگامی نانوسیستم مونیخ موفق به تولید چنین شبکههایی از اسیدبوریک شدند.
آنها مولکولهای اسیدبوریک را روی سطح گرافیت قرار داده و با خارج کردن آب،
شبکهای پایدار و دو بعدی تولید کردند.
به گفته یکی از فرشبافان مذهبی، گرانقیمتترین فرشهای بافته شده در شرق
نیز دارای اشتباهات کوچکی هستند. تنها خداست که کار بیاشتباه انجام میدهد.
فرشهای مولکولی که در صنعت فناوری نانو تولید میشوند نیز دارای اشتباهاتی
است که تولید کنندگان آن دوست دارند این اشتباهات صورت نگیرد. یک تیم
تحقیقاتی به رهبری مارکوس لاکینگر از دانشگاه صنعتی مونیخ با همکاری توماس
بین از دانشگاه مونیخ فرآیندی ارائه کردند که با استفاده از آن میتوان
شبکههای مولکولی از جنس اسیدبوریک ایجاد کرد.
این اتصال نامتجانس از دو مولکول هگزا-پری-هگزابنزوکورونین اندکی متفاوت، ساخته شد.
این فرش که فیزیکدانان در حال کار روی آن هستند شامل ساختار دو بعدی از مولکولهای
اسیدبوریک است که روی سطح گرافین ساماندهی شدهاند. با حذف آب از این ساختار،
مولکولها میتوانند با پیوند شیمیایی بههم چسبیده و تشکیل شبکهای با ضخامت یک
اتم دهند، با این کار شبکهای پایداری بهدست میآید.
چیدمان لانه زنبوری که از این طریق بهدست میآید را میتوان برای تولید نانوذرات
بهکار برد، به این شکل از حفرههای موجود در این ساختار برای تولید نانوذرات فلزی
میتوان استفاده کرد. در واقع این فرش مولکولی یک مدل کامل است، با این حال این
ساختار خیلی پایدار نیست. پیوند بین مولکولها در این ساختار خیلی ضعیف است بهطوری
که پیوندهای پل هیدروژنی یا نیروی واندروالس را میتوان در این ساختارها یافت.
البته مزیت این ضعیف بودن پیوند در آن است که میتوان در صورت وجود اشکال ساختاری
آن را مرمت کرد. در این پروژه محققان روشی یافتهاند که میتوان با کمترین اشتباه
پیوندهای کوالانسی بسیار قوی را در این ساختار ایجاد کنند. این روش مبتنی بر واکنش
پیوندی است که با خارج شدن مولکولهای آب همراه است. اگر دما اندکی بیشتر از ۱۰۰
درجه باشد میتوان آب را از سیستم خارج کرد و اشتباهات احتمالی در حین فرآیند بافت
اصلاح میشوند. نتیجه کار بسیار عالی است: یک فرش مولکولی پایدار دارای ساختار منظم
تک لایه.
نتایج این تحقیق در نشریه ACSnano به چاپ رسیده است.