منشاء نانوالماس‌ها در فضاء

تا پیش از این، تحقیق در حوزه علم زمین شناسی از طریق طیف سنجی انجام می‌شد
اما با مشاهده تابش‌های قدیمی از فضا، اخترشناسان موفق شدند نگاهی دقیق‌تر
به گذشته داشته باشند. این تغییرات در اواخر دهه ۱۹۸۰ رخ داد، زمانی که
نانوالماس‌ها از شهاب‌سنگ‌ها به‌دست آمدند. نانوالماس‌ها مواد بسیار ریزی
کوچکتر از ۲ نانومتر بوده که از شهاب‌سنگ‌ها به‌دست آمده و حاوی ایزوتوپ‌های
گاز نجیب غیرمعمول هستند. به‌نظر می‌رسد منشاء این مواد خارج از منظومه
شمسی باشد.

از زمان کشف این نانوالماس‌ها، دانشمندان درباره منشاء و سن آنها دچار سردرگمی
بودند به‌طوری که بیشتر تلاش‌ها در این مسیر ناموفق بود. اخیرا نیگل مارکس و
همکارانش از دانشگاه کرتین در شهر پرث استرالیا مدلی را برای تشکیل نانوالماس‌ها
ارائه کردند که به‌نظر می‌رسد راه حلی ساده و شفاف برای این پرسش‌ها باشد.

مدل مارک بر مبنای برخورد آنیون‌های کربن با لایه‌های متراکم فولرین است که در فضا
به‌صورت طبیعی اتفاق می‌افتد. مارک می‌گوید که آنیون‌های کربنی تقریبا در همه جا
حضور دارند هر جایی که بخار کربن داغ وجود داشته باشد پس از سرد شدن تشکیل
آنیون‌های کربنی می‌دهد. تلسکوپ اسپیتزر نشان می‌دهد که فضا مملو از فولرین است،
آنیون‌های کربنی قادرند گونه‌های دیگر را کپسوله کنند بنابراین دیگر جای تعجب نیست
که ایزوتوپ‌های گازی درون این مواد گیر بیافتند. زمانی که این آنیون‌ها با یکدیگر
یا مواد دیگر برخورد کنند در صورتی که سرعت و نیروی برخوردشان مناسب باشد انتقال
فاز به الماس رخ می‌دهد.

برای این پروژه از شبیه سازی‌های کامپیوتری مختلف استفاده شد، نتایج نشان داد که
تشکیل نانوالماس با این مدل امکان پذیر است. مارک می‌گوید شرایط موجود فضا قبل و در
حین تشکیل منظومه شمسی به گونه‌ای بوده که این نانوالماس‌ها فرصت تشکیل داشته‌اند.

روندا استوارت می‌گوید که این مدل می‌تواند قانع کننده باشد اما تنها توضیح پیرامون
تشکیل نانوالماس‌ها نیست. به‌نظر من این مواد منشاء‌های گوناگونی دارند.