سنتز نانوجاذب یون‌های فلزات سمی در همدان

پژوهشگرانی از دانشگاه های بوعلی‌سینا و صنعتی همدان با سنتز سه نوع متفاوت از ‏سیلیکا و مقایسه عملکرد آنها، یک ساختار مناسب برای جذب یون‌های فلزات سنگین و سمی از محیط‌های ‏محلول معرفی کردند.‏

پژوهشگرانی از دانشگاه‌های بوعلی‌سینا و صنعتی همدان با سنتز سه نوع متفاوت از ‏سیلیکا و مقایسه عملکرد آنها، یک ساختار مناسب برای جذب یون‌های فلزات سنگین و سمی از محیط‌های ‏محلول معرفی کردند.‏‏

 

یون‌های فلزات سنگین و سمی یکی از مهمترین آلاینده‌های منابع آبی و زیست محیطی است که روز به روز ‏در محیط زیست در حال افزایش است و به یکی از دغدغه‌های حفظ سلامت محیط زیست تبدیل شده است. ‏برهمین اساس حذف این آلاینده‌ها نقش مهمی را در تصفیه فاضلاب‌ها دارد و تا به امروز تحقیقات متعددی ‏برای حذف این آلاینده‌ها صورت گرفته است و در راستای آن روش‌هایی نیز ارائه شده است که از بین تمام آنها، روش جذب از توجه بالایی در میان تحقیقات برخوردار است. علت این امر را می‌توان به ‏سادگی و ارزانی این روش ارتباط داد.‏

 

این کار تحقیقاتی به راهنمایی آقای دکتر امیرعباس رفعتی و همکاری آقای یاسر یوسفی از دانشگاه بوعلی‌‏سینای همدان و خانم دکتر مژگان نجفی از دانشگاه صنعتی همدان به انجام رسیده و طی آن با بررسی‌هایی که ‏بر روی سه نوع جاذب متفاوتِ تهیه شده از عاملدار کردن ژل سیلیکای تجاری ‏‎(NH2–SG)‎، نانوسیلیکای ‏توخالی (‏NH2–SNHS‏) و نانوسیلیکای توخالی عاملدار نشده ‏‎(SNHS)‎‏ داشتند، ساختار نانوسیلیکای ‏توخالی که با عامل‌های آمینی اصلاح شده بود را به عنوان جاذب مناسب سه فلز سنگین و سمی نیکل، کادمیوم و سرب ( ‏Ni2+‎، ‏‎ Cd2+‎‏ ‏وPb2+‎‏ ) معرفی کردند.‏

 

محققان این کار با استفاده از روش سل-ژل نانو سیلیکای توخالی را سنتز کردند و سپس نانو سیلیکای سنتز شده را با گروه‌های آمینی عاملدار کردند. پس از سنتز سه جاذب مورد نظر، ‏با آنالیزهای متفاوت ساختار آنها را مورد بررسی قرار دادند و سپس به بررسی سینتیکی و تعادلی جاذب‌ها در ‏دمای اتاق پرداختند. به همین منظور این جاذب‌ها را در معرض یون‌های ‏Ni2+‎، ‏‎ Cd2+‎‏ وPb2+‎‏ قرار داده و با ‏مشاهدات و مطالعاتی که داشتند به نتایج قابل قبولی رسیدند.

 

نتایج آنان حاکی از این بود که ‏NH2–SNHS‏ ‏بهترین جذب را در برابر یون‌های استفاده شده دارد. در ادامه این کار تحقیقاتی رفتار جذب مواد ستنز شده با ‏مدل‌های تئوری موجود مقایسه شد و مدل جذب ‏Langmuir–Freundlich‏ به عنوان بهترین مدل برای ‏بررسی رفتار جذب گزارش شد. مطالعات سینتیکی بر روی نانوسیلیکای توخالی عامل‌دار شده به عامل‌های ‏آمینی (‏NH2–SNHS‏) نیز نشان داد که زمان تماس بدست آمده برای کاربردهای تکنولوژیکی نیز مناسب است.‏

 

نتایج این تحقیقات در مجله ‏Separation and Purification Technology‏ (جلد ۸۵، ۲ فوریه سال ‏‏۲۰۱۲) منتشر شده است. علاقمندان می‌توانند متن مقاله را در صفحات ۱۹۳ الی ۲۰۵ همین شماره مشاهده نمایند.‏ ‎
 

‎ ‎ ‎ ‎‎