تولید نانوذراتی که از مایع مخاطی به آسانی عبور می‌کنند

گروهی از محققان آمریکایی نوعی نانوذرات زیست‌تخریب‌پذیر ساخته‌اند که می‌تواند به نرمی از ترشحات مخاطی چسبناک بدن عبور کرده و یک محموله دارویی را به هدف مورد نظر برساند.

محققان دانشگاه جان هاپکینز (JHU) نوعی نانوذرات زیست‌تخریب‌پذیر ساخته‌اند که
می‌تواند به نرمی از ترشحات مخاطی چسبناک بدن عبور کرده و یک محموله دارویی را
به هدف مورد نظر برساند. این گروه تحقیقاتی میان‌رشته‌ای به رهبری جاستین هینز
از مرکز نانوپزشکی این دانشگاه نانوذرات را به‌نحوی طراحی کردند که نه تنها از
مخاط بدن عبور می‌کنند، بلکه در طول زمان تجزیه شده و به اجزای بی‌ضرر تبدیل
می‌شوند. محققان بر این باورند که می‌توان از این نانوذرات به‌عنوان حامل‌های
دارویی برای تومورهایی که در بافت‌های پوشیده شده با مخاط قرار دارند(مثل ریه و
پشت گردن)، استفاده کرد.

این محققان نانوذرات جدید را برای رسانش مواد درمانی به واژن و جلوگیری از
ابتلا به تب‌خال تولید کرده‌اند. با این حال به گفته آنها می‌توان از همین
سامانه برای رسانش داروهای ضدسرطان به تومورهای گردنی و یا تومورهای ریه بهره
برد.

این ذرات زیست‌تخریب‌پذیر جدید از دو ماده پلیمری ساخته شده‌اند که در ترکیبات
پزشکی موجود به‌کار می‌روند: پلی (لاکتیک-کو-گلیکولیک اسید) که به‌نام PLGA
شناخته می‌شود و پلی (اتیلن گلیکول) که به PEG معروف است.

هسته داخلی این ذرات دارو را درون خود حفظ کرده و پوسته بیرونی که سفت‌تر است،
امکان عبور نانوذرات از مایع مخاطی را به آسانی عبور این ذرات از آب فراهم
می‌کند. به‌علاوه، نانوذرات جدید این امکان را برای دارو فراهم می‌کنند که برای
مدت طولانی‌تری در تماس با بافت بیمار قرار گیرد. بررسی‌هایی که روی موش انجام
شد نشان داد که این نانوذرات جدید توانستند بافت واژن را به‌طور یکنواخت پوشش
داده، در عرض چند دقیقه از مایع مخاطی رد شده به‌درون چین‌های واژینال نفوذ
کنند، و تا ۲۴ ساعت در بافت هدف باقی بمانند. برعکس، نانوذرات معمولی به شکل
توده‌ای درآمده و نتوانستند از مایع مخاطی عبور کرده و به بافت‌های زیرین
برسند.

دکتر هینز می‌گوید: «پیشرفت اصلی کار ما تولید نانوذرات زیست‌تخریب‌پذیری است
که می‌توانند به سرعت از مایع مخاطی عبور کرده و انواع مختلفی از عوامل دارویی،
از مولکول‌های کوچک دارو گرفته تا ماکرومولکول‌هایی همچون پروتئین‌ها و اسیدهای
نوکلئیک را به بافت هدف برسانند. تاکنون امکان رسانش پایدار و موثر عوامل
درمانی از طریق مایع مخاطی چسبناک بدن امکان‌پذیر نبوده است».

بخشی از هزینه این کار توسط موسسه ملی سرطان تأمین شده است. جزئیات این کار در
مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.