یک تیم تحقیقاتی روشی برای رهاسازی دارو ارائه کرده است که با استفاده از آن می‌توان دارو را در یک بازه زمانی طولانی با نرخ مشخصی رهاسازی کرد. یکی از مشکلات در رهاسازی دارویی آن است که رهاسازی در طولانی مدت با نرخ ثابتی انجام نمی‌شود که این مشکل در این پروژه حل شده است. برای این کار از یک پوشش پلیمری روی ساختاری حفره‌دار استفاده شده است.
ارائه روشی برای رهاسازی کنترل شده ماکرومولکول‌ها
| یک تیم تحقیقاتی روشی برای رهاسازی دارو ارائه کرده است که با استفاده از آن می‌توان دارو را در یک بازه زمانی طولانی با نرخ مشخصی رهاسازی کرد. یکی از مشکلات در رهاسازی دارویی آن است که رهاسازی در طولانی مدت با نرخ ثابتی انجام نمی‌شود که این مشکل در این پروژه حل شده است. برای این کار از یک پوشش پلیمری روی ساختاری حفره‌دار استفاده شده است. زمانی که دوز دارو در بدن اهمیت زیادی داشته باشد و از سویی بخواهیم با
|
 |
| محققان دپارتمان بیومهندسی، روشی برای رهاسازی با نرخ ثابت ارائه کردند که در دراز مدت دارو و ماکرومولکول‌ها می‌توانند در بدن آزاد شوند. با این کار چالش دیرین در این فرآیند، یعنی رهاسازی ناگهانی دارو، حل می‌شود. رهبر این تیم تحقیقاتی سانجیب باتاچارایا و پاول دوچینه هستند، آنها از مواد نانوحفره‌ای و نانوکره‌ها برای این کار استفاده کردند. برای این کار روی این ترکیبات ساختارهای زیست سازگار پلی‌اتیلن گلیکول رشد دادند. اندازه این حفره افزایش داده می‌شود در نتیجه مولکول‌های درشت نظیر بازدارنده تریپسین با وزن مولکولی ۲۳ هزار کیلو دالتون وارد آن می‌شود. این ترکیبات در طول مدت چهار هفته با نرخ مشخصی رهاسازی می شود. نتایج این تحقیق در قالب مقاله‌ای تحت عنوان The release approached a constant rate over the full duration of the experiment for pore-expanded MSNs, but not for the untreated MSNs در نشریهActa Biomaterialia به چاپ رسیده است. یکی از مزایای این روش آن است که پوشش پلیمری مانع از پخش ناگهانی محتویات نانوحفره می‌شود. سانجیب باتاچارایا می‌گوید ابعاد حفره‌های موجود در این سیستم و همچنین
|
