پژوهشگران ژاپنی درمان نوعی از سرطان را که در آن از نانوذرات دی‌اکسید تیتانیوم برای کشتن سلول‌های تومور استفاده می‌شود، اصلاح کردند.
نفوذ بیشتر درمان سرطان با کمک نانوذرات
پژوهشگران ژاپنی در نوعی از درمان سرطان که از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم برای کشتن سلول‌های توموری استفاده می‌کند، اصلاحات زیادی انجام دادند. با این اصلاحات جدید، پایداری نانوذرات بهبود می‌یابد و امکان نفوذ بیشتر درمان به بافت‌های عمیق جهت هدفگیری تومورهای مشکل‌زا با فراصوت فراهم می‌شود.
آتسوشی هارادا و همکارانش از دانشگاه عالی اوزاکا، نانوذرات دی اکسید تیتانیوم را در میسل‌ها کپسوله کردند. این گروه از پلی اتیلن گلایکول، پلیمری با استفاده پزشکی فراوان، برای پیوندزنی به میسل‌ها جهت پایدارسازی و بهبود زیست‌سازگاری آنها و اطمینان از خاصیت سیتوتوکسیسیتی (cytotoxicity) جزئی میسل‌ها استفاده کردند. هارادا توضیح می‌دهد: «سیتوتوکسیسیتی پایین مهمترین خاصیت سیستم میسلی ما است.»
دی اکسید تیتانیوم یک حساس‌کننده نوری است که معمولا با نور قرمز- دور فعال می‌شود و منجر به آزادسازی نمونه‌های اکسیژنی واکنشی جهت کشتن سلول‌های سرطانی می‌گردد. این درمان قبلا در بیمارستان‌ها استفاده شده و بعنوان یک درمان فوتودینامیکی شناخته شده است. با این حال، نور قرمز- دور نمی‌تواند به‌طور عمیق در بافت‌های انسانی نفود کند، به همین خاطر، گروه مذکور به فراصوت تمایل پیدا کرد. فراصوت، مانند نور قرمز- دور، غیرمخرب است و هیچ آسیبی به سلول‌ها نمی‌رساند، ولی این عیب را دارد که نمی‌تواند به درون بافت‌ها نفوذ کند و سرطان را در عمق بدن هدفگیری نماید.
نانوذرات دی اکسید تیتانیوم بدام افتاده در میسل، می‌توانند به‌طور گزینشی سلول‌ها را در نواحی تحت تابش فراصوت از بین ببرند.
این گروه متوجه شد که میسل‌های شامل دی اکسید تیتانیوم توسط سلول‌های معمولی و سالم و نیز سلول‌های HeLa (خط سلولی فناناپذیری که در اکثر پژوهش‌های سرطانی استفاده می‌شود) جذب می‌شوند. هنگامی که این مسیل‌ها در معرض فراصوت قرار گیرند، نانوذرات دی اکسید تیتانیوم شروع به تولید نمونه‌های اکسیژنی واکنشی می‌کنند که اصلی‌ترین عامل سیتوتوکسیسیتی در درمان فوتودینامیکی است. این بدین معنی است که با جهت‌گیری دقیق فراصوت می‌توان از این رهیافت برای کاربردهای بالینی در هدفگیری تومورها و از بین بردن آنها با این نمونه‌های اکسیژنی استفاده کرد.
طیبه حسن، استاد پوست شناسی و علوم و فنون سلامت در دانشکده پزشکی هارواد آمریکا، می‌گوید: «مفهوم توسعه درمان سونودینامیکی (SDT) بعنوان یک مکمل یا یک رهیافت رقابتی در کنار درمان فوتودینامیکی (PDT) چندین سال است که مد نظر قرار دارد. موفقیت‌هایی هم در SDT با عامل‌های PDT ایجاد شده است، ولی استفاده از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم بدام افتاده در میسل‌ها روش جدید و جالبی است.»
گروه هارادا مشغول برنامه‌ریزی برای انجام آزمایش‌های زنده با تزریق وریدی است. او افزود: «ما زیست‌توزیع میسل‌ها و ممانعت آنها از رشد تومور را با تابش‌دهی فراصوتی ارزیابی خواهیم کرد.»
این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Biomater. Sci. منتشر کرده‌اند.
