پژوهشگران دانشگاه رایس موفق به ساخت ترکیبی با نام تجاری Bi@US-tubes شدند که از آن می‌توان برای افزایش کنتراست سلول‌های بنیادین در سی‌تی‌اسکن استفاده کرد. این محصول نانولوله کربنی پر شده با بیسموت است.
تولید عامل افزایش دهنده کنتراست سی‌تی‌اسکن با نانولوله کربنی
بیسموت ماده‌ای است که در تولید برخی داروها از آن استفاده می‌شود این ماده کاربردهای پزشکی و آرایشی هم دارد. یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه رایس بیسموت را داخل نانولوله کربنی قرار دادند و از آن به عنوان عامل کنتراست دهنده موثر در اسکنرهای سی‌تی اسکن استفاده کردند. نتایج این پژوهش در نشریه Journal of Materials Chemistry B به چاپ رسیده است.
این اولین باری نیست که از بیسموت برای تست سی تی اسکن استفاده می‌شود، آزمایشگاه ویلیسون نیز به مدت چند سال است که روی عوامل کنتراست دهنده مبتنی بر نانولوله کربنی جهت استفاده در اسکنرهای MRI کار می‌کند. اما این اولین باری است که نانولوله کربنی و بیسموت برای افزایش کنتراست سلول‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ویلسون می‌گوید تا جایی که ما می‌دانیم کسی تاکنون از سی‌تی اسکن برای بررسی سلول‌های بنیادین استفاده نکرده است. سی‌تی‌اسکن بسیار سریع‌تر، ارزان‌تر و رایج‌تر از دیگر دستگاه‌ها نظیر MRI است. بنابراین ما فکر کردیم شاید بتوان بیسموت را داخل نانولوله کربنی قرار داد و آن را به درون سلول بنیادین تزریق کرد و در نهایت این سلول را به صورت زنده مورد مطالعه قرار داد.
نتایج این پژوهش تایید که این ایده قابل اجرا است. این گروه تحقیقاتی تست‌هایی روی سلول بنیادین بدست آمده از مغز قرمز استخوان خوک انجام دادند. نتایج نشان داد که سلول‌هایی که با استفاده از نانولوله‌پرشده و با بیسموت اسکن شدند از سلول‌هایی که با عامل کنتراست دهنده مبتنی بر ید آماده شده‌اند، شفاف‌تر هستند. این گروه نام تجاری Bi@US-tubes را برای این محصول انتخاب کردند.
بیسموت به عنوان عامل کنتراست دهنده در سی‌تی اسکن شناخته می‌شود، با وارد کردن این ماده درون نانولوله کربنی می‌توان غلظت بیسموت را در سلول بنیادین افزایش داد. طول کپسول نانولوله‌کربنی ۲۰ تا ۸۰ نانومتر و قطر آن ۱٫۴ نانومتر است. این کپسول به قدر کافی کوچک است که به راحتی وارد سلول می‌شود. بعد از تزریق به سلول این کپسول‌ها متراکم شده و خوشه‌هایی ۳۰۰ نانومتری ایجاد می‌کنند. نانولوله‌ها به دلیل چربی‌دوست بودن، بعد از وارد شدن به سلول یکدیگر را یافته و به هم می‌چسبند. سلول‌های بنیادین در مقابل جذب این ماده تغییر خاصی نمی‌کنند.
