محققان آلمانی نانوذرات پلیمری تولید کردند که توانایی یافتن سلول‌های سرطانی را دارد، بدون این که نیاز به استفاده از لیگند در سطح آن باشد. این نانوذرات قادراند داروی ضد سرطان را به درون سلول‌های سرطانی وارد کرده و رهاسازی کنند.
طراحی نانوحامل داروی ضد سرطانِ هوشمند
دانشمندان پلیمری ساختند که می‌تواند وارد تومورهای سرطانی شود، پراساد شاستیر از دانشگاه فرایبورگ و همکارانش نانوذرات پلیمری تولید کردند که می‌تواند به عنوان حامل داروی ضد سرطان مورد استفاده قرار گیرد. این نانوذرات به دلیل داشتن خواص شیمیایی منحصر به فرد قادر به شناسایی سلول‌های سرطانی هستند به همین دلیل با وارد شدن به جریان خون می‌توانند سلول‌های سرطانی را پیدا کنند. شاستیر می‌گوید این یک کشف بسیار بزرگ است زیرا برای اولین بار می‌توان تنها با استفاده از قوانین بیوفیزیک یک نوع سلول ویژه را هدف قرار داد بدون این که نیاز به راهبردهای رایج نظیر استفاده از لیگند باشد. خبر این یافته محققان آلمانی به عنوان خبر روی جلد نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences انتخاب شده است. تا کنون برای هدف‌‌گیری سلول‌های سرطانی دانشمندان لیگندهایی را روی نانوذرات قرار می‌دادند که این لیگندها گیرنده‌های ویژه‌ای را در سلول‌های سرطانی هدف قرار می‌دادند. این گیرنده‌ها مانند کدپستی عمل می‌کند. مشکلی که این روش دارد این است که سلول‌های سرطانی می‌توانند هر زمان تغییر کنند که این کار موجب سردرگمی نانوذرات حامل دارو می‌شود. به همین دلیل محققان راهبرد جدیدی برای یافتن سلول‌های سرطانی ارائه کردند. جولیا ویگت از محققان این پروژه می‌گوید این راهبرد نیاز به کدپستی زیستی ندارد و نانوذرات با استفاده از خواص بیوفیزیکی می‌توانند سلول‌های سرطانی را پیدا کنند.
سلول‌های سرطانی به شدت نیازمند تغذیه هستند بنابراین جریان‌های خونی زیادی در اطراف آنها وجود دارد. این سلول‌ها رگ‌های خونی جدیدی برای خود ایجاد می‌کنند تا نیازهای خود را از این طریق برآورده سازند. این رگ‌ها توسط محققان به عنوان نقطه ضعف تومورها مورد استفاده قرار می‌گیرد. نانوذرات حامل دارو از طریق جریان خون به این سلول‌ها می‌رسند. سلول‌های سرطانی دارای ساختارهای لیپیدی در سطح خود هستند این در حالی است که نانوذرات ساخته شده در این پژوهش تمایل زیادی به اتصال به ساختارهای لیپیدی دارند. در نتیجه نانوذرات شناور در گردش خون با رسیدن به ساختارهای لیپیدی موجود در سطح سلول‌های سرطانی به آنها متصل شده و از طریق حفره‌های موجود در این سلول‌ها وارد آن می‌شوند. در نهایت داروی موجود در نانوذرات درون سلول رهاسازی می‌شود.
