پژوهشگران آزمایشگاه برکلی با استفاده از نانوذرات طلا و ساختارهای لیپیدی موفق به ارائه روشی شدند که میتوان با آن برهمکنش میان پروتئینها در مقیاس نانو را مطالعه کرد. این روش میتواند محدودیت میکروسکوپهای نوری را در مطالعات زیستی جبران کند.

ارائه روش کروماتوگرافی مبتنی بر نانوذرات طلا
یک تیم تحقیقاتی از آزمایشگاه برکلی، با استفاده از فناوری نانونقاط (nanodots) شکل جدیدی از کروماتوگرافی را ارائه کردهاست که کاملاً مبتنی بر ابعاد ذرات است. این ترکیبات میتوانند برای مطالعات غشاءها در سلولهای زنده مورد استفاده قرار گیرند. در این روش منحصربه فرد، ساختار غشاء سلولی، مورد پیمایش قرار گرفته است و در نهایت اطلاعات حیاتی از سلول بهدست نمیآید؛اطلاعاتی که نشان میدهد یک سلول زنده یا مرده است و یا یک سلول روال طبیعی چرخهی حیات را طی میکند یا از حالت عادی خارج شده و تبدیل به سلول سرطانی شدهاست. این اطلاعات را نمیتوان با روشهای میکروسکوپی رایج به دست آورد.
جای گروز از محققان این پروژه میگوید: «ما در حال ساخت نانونقاط محاط شدهی درون غشاء هستیم که ابزار مناسبی برای مطالعه و دستکاری غشاء است، این کار با استفاده از ارسال سیگنالهای مناسب انجام میشود».
گروز یکی از اساتید دانشگاه کالیفرنیا است که با مؤسسه پزشکی هوارد هوگز همکاری دارد. او رهبر گروهی تحقیقاتی است که روی روشهای مطالعهی سلولها فعالیت میکنند؛ این گروه به دنبال یافتن اثر الگوهای مختلف روی سلولهای زنده هستند. غشاءهای سنتز شدهی مورد استفاده در سلولهای زنده که توسط این گروه تحقیقاتی تولید شده از جنس لیپید است که پس از خودآرایی، روی بستری از جنس سیلکا قرار داده شده است. این غشاءها برای مشخص کردن این که آیا سلول با محیط اطراف خود برهمکنش دارد یا خیر استفاده میشود. برای این کار از سیگنالدهی شیمیایی، الگوها و نیروی فیزیکی استفاده میشود.
گروز میگوید: «ما این روش را «راهبرد جهش فضایی» نامیده ایم که دلیل این نامگذاری آن است که مولکولهای درون سلول، بدون این که تغییری در سلول ایجاد کنند، تغییرآرایش میدهند. این غشاء جدید یک سطح تماس هیبریدی دارد که دارای قطعات تشکیلدهنده ساکن و متحرک است. این قطعات، شکل هندسی کنترل شدهای دارند که برای دستکاری سیستمهای مولکولی و فناوری نانو حالت جامد استفاده میشود».
معمولاً برای مطالعهی برهم کنش پروتئینهای درون سلول نمیتوان از میکروسکوپ نوری استفاده کرد زیرا محدودیت پراش نور امکان تصویربرداری زیر ۲۵۰ نانومتر را مقدور نمیسازد، اما با این روش میتوان ساختارهای ابرمولکولی را در مقیاس نانو مطالعه کرد. محققان، نانوذرات طلا را درون غشاء سنتز شده با فاصله ۳۰ تا ۲۰۰ نانومتر از هم قرار داده و از آنها برای مطالعه برهمکنش پروتئینها استفاده کردند.