در نشست سالانه‌ی ACS نانوواکسنی معرفی شد که می‌توان آن را از طریق استنشاق مورد استفاده قرار داد. این نانوواکسن نیاز به نگهداری در یخچال ندارد، بنابراین می‌توان در نقاط دورافتاده با کمترین امکانات از آن استفاده کرد.
تولید نانوواکسن استنشاقی با قابلیت نگهداری در دمای اتاق
محققان دانشگاه ایالتی ایووا نوع جدیدی از واکسن ساخته‌اند که از طریق استنشاق وارد بدن می‌شود. با این محصول می‌توان افراد زیادی را در نواحی که بیماری واگیرداری شیوع پیدا کرده به سرعت واکسینه کرد. محققان، این نانوواکسن را در دویست و چهل و هفتمین نشست جهانی انجمن شیمی آمریکا (ACS) رونمایی کردند.
سخنرانی مربوط به این نانوواکسن یکی از ۱۰ هزار ارائه‌ای بود که در این نشست انجام شد. بالاجی ناراسیمهان، رهبر تیم تحقیقاتی این پروژه، می‌گوید: «راهبرد مورد استفاده برای ساخت این نانوواکسن می‌تواند برای ساخت واکسن‌هایی برای بیماری‌های کنونی و بیماری‌های نوظهوری که به وجود می‌آیند، به کار رود. سارس، آنفولانزاهای جدید و عفونت‌های ریوی مقاوم در برابر دارو از جمله بیماری‌هایی هستند که با این واکسن می‌توان از شیوع آنها جلوگیری کرد».
بالاجی ناراسیمهان می‌افزاید: «در حال حاضر برای واکسینه کردن باید از سرنگ، یخچال و ظروف حمل دارو استفاده کرد که همه‌ی
آنها محدودیت‌هایی را برای پزشکان و بیماران ایجاد می‌کنند. علاوه براین که تزریق واکسن دردناک است، همه کسانی که به آن نیاز دارند شاید شانس به‌دست آوردن و تزریق واکسن را پیدا نکنند. همچنین وجود یخچال برای حفظ و نگهداری واکسن ضروری است بنابراین حمل و نقل آن به نقاط دور افتاده با دشواری‌هایی همراه است».
مزیت این نانوواکسن جدید آن است که نیاز به یخچال ندارد و می‌توان آن را به همه جا منتقل کرد. ناراسیمهان می‌گوید: «نانوواکسنی که ما ساخته‌ایم اگر در دمای اتاق نگهداری شود بین شش تا ده ماه سالم می‌ماند. از سوی دیگر طراحی این واکسن به گونه‌ای است که از راه استنشاق مصرف می‌شود بنابراین هر کسی می‌تواند از آن استفاده کند».
این واکسن به محض ورود بدن انسان، سیستم ایمنی بدن را فعال می‌کند. آنتی‌‌ژن‌های نگهبان بدن که وظیفه‌ی رصد وجود مواد خارجی در بدن را به عهده دارند به محض شناسایی این واکسن به آن حمله کرده و ذرات تشکیل دهنده‌ی واکسن را خرد می‌کنند و در نهایت ذرات پروتئینی پاتوژن و پلیمر ایجاد می‌شود. این ساختار پروتئینی پلیمری سیستم ایمنی را به گونه‌ای تحریک می‌کنند که سلول‌های ضد بیماری مورد نظر در بدن ایجاد می‌شود. بنابراین اگر بعدها ذرات بیماری‌زا وارد بدن شوند بدن آمادگی لازم برای مقابله با آنها را داراست.
