محققان با استفاده از پودرهای آلی فلزی دارای نانوحفره، موفق به ساخت دوغابی شدند که قادر به جذب گاز دی‌اکسید کربن است. مزیت این روش سهولت کاربرد، مصرف انرژی کمتر و امکان پیاده‌سازی در حجم بالا است.
دوغابی حاوی مواد نانوحفره‌ای برای جذب CO2
پژوهشگران یک تیم تحقیقات بین المللی موفق به ارائه فرآیندی شدند که با استفاده از آن می‌توان کربن را به دام انداخت. محققان برای این کار دوغابی حاوی پودرهای متخلخل در فاز گلیکول ارائه کرده‌اند که می‌توان آن را در مقیاس صنعتی تولید کرد. یکی از مزیت‌های این روش، هزینه پایین و کارایی بالای آن است.
گیراندازی کربن فرآیندی است که با استفاده از آن می‌توان دی‌اکسیدکربن منتشر شده توسط کارخانه‌ها را کنترل کرد و مانع گرم شدن زمین شد. برای این کار دو راهبرد مختلف وجود دارد: اول استفاده از یک پودر جذب کننده دی‌اکسیدکربن است و روش دوم استفاده از یک جذب کننده سیال است. به دلیل هزینه‌های بالا هنوز این روش‌ها موفق نبوده‌اند. این گروه تحقیقاتی اقدام به ادغام این دو راهبرد کرده و یک دوغاب جاذب ساخته‌است که از مزیت هر دو روش بهره‌مند می‌شود.
چارچوب‌های آلی فلزی (MOFs) پودرهای بسیار ریزی هستند که در آنها یک هسته فلزی توسط لیگندهای آلی محاط شده است. این ساختار سه بعدی دارای نانوحفره‌هایی است که مولکول‌های دی‌اکسیدکربن به آنها متصل می‌شود. این گروه تحقیقاتی MOFهای موسوم به ZIF-8 را درون سیالی ۲-متیل ایمیدازول گلیکول وارد کردند تا دوغابی تشکیل شود. دلیل استفاده از این سیال، بزرگتربودن ابعاد آن نسبت به نانوحفره‌های MOF است. اگر از سیال دیگری استفاده می‌شد که ابعادی کوچک داشتند آنگاه مولکول‌های سیال وارد نانوحفره‌ها شده و آنجا را مسدود می‌کردند. ولی این سیال امکان وارد شدن به نانوحفره‌ها را ندارد و نانوحفره‌ها تنها توسط دی‌اکسید کربن اشغال می‌شوند. ZiF-8 پایداری شیمیایی و گرمایی بالایی دارد بنابراین می‌توان از آن به کرات استفاده کرد.
ایده این پروژه بسیار جالب توجه است زیرا پمپ کردن دوغاب بسیار ساده‌تر از پودرهای جاذب است. از سوی دیگر جدا کردن دی‌اکسیدکربن جذب شده در این روش ساده بوده و نیاز به مصرف انرژی (نظیر جوشاندن سیال) نیست.
نتایج این پژوهش در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
