سه تن از سردبیران نشریه معتبر ACS Nano سفری به ایران داشتند که پس از بازگشت، تجربیات و دیدگاه های خود را در خصوص جامعه علمی ایران منتشر کردند. در اینجا ترجمه بخشی از دیدگاه این سردبیران آمده است.
دیدگاه مدیران مجله ACSNANO درباره فناوری نانو در ایران
ACS NANO نامی آشنا برای محققان حوزه فناوری نانو است؛ نشریهای معتبر با ضریب تأثیر (Impact Factor) 12 که بسیاری از پژوهشگران به دنبال درج مقالات خود در آن هستند. سفر سه نفر از دبیران این نشریه به ایران، دستمایه سرمقالهای شد که در شماره اخیر این نشریه به چاپ رسیده است، سفری که با هدف شرکت در ششمین کنفرانس نانوساختارهای کیش (ICNS6) انجام شد. در ذیل، با دیدگاه این افراد و نظرات آنها پیرامون فضای توسعه فناوری نانو در ایران مطلع می شویم. آنچه میخوانید بخشی از سرمقالهای است که آنها درباره این سفر منتشر کردهاند:
در سفری که به ایران داشتیم فرصت آشنایی و ملاقات با محققان و دانشجویان جوان ایرانی را پیدا کردیم؛ کسانی که از نقاط مختلف این کشور به جزیره کیش (محل برگزاری کنفرانس) آمده بودند. هر چند ما از قارهای دیگر به جمع آنها آمده بودیم اما دیدگاههای مشترکی در باره حل مسائل علمی داشتیم. این سفر بار دیگر به ما نشان داد که فارغ از مرزهای جغرافیایی، نحوه پرداختن به علوم میان افراد مختلف در سراسر جهان مشترک است. برای تبادل دانش میان گروههای مختلف باید اهداف مشترکی میان آنها وجود داشته باشد. به این شکل است که میتوان گفت علم مرزی نمیشناسد.
ما در این سفر اشتیاق وصفناپذیری میان دانشجویان ایران برای ایجاد ارتباط با گروههای بیرون از ایران مشاهده کردیم. برخی از این دانشجویان در غرب تحصیل کرده بودند و پس از بازگشت به ایران هنوز ارتباط علمی خود را با گروههای تحقیقاتی دانشگاهی پیشین خود در غرب حفظ کرده بودند. این که فناوری نانو در ایران طی سالهای گذشته بدون وابستگی به غرب در حال رشد و توسعه بوده، برای ما بسیار جالب توجه بود. به نظر می رسد فناوری نانو در ایران به عنوان یک حوزه کلیدی شناخته می شود. سرمایهگذاریهای انجام شده در ایران بیشتر به سوی «فناوری» بوده تا «علم»، به همین دلیل شاهد رشد و توسعه این فناوری در ایران هستیم، به طوری که تجهیزات بسیار پیشرفتهای در این کشور ساخته شده است. این توسعه در ساخت تجهیزات را میتوان یکی از نتایج تحریمهای غرب علیه ایران دانست که موجب بومی سازی ادوات مختلف شده است. در واقع زمانی که غرب به ایران تجهیزات نداد، این کشور اقدام به تولید آنها به صورت کاملاً مستقل کرده است.