ابزاری مغناطیسی برای جابه‌جایی کنترل شده مواد

پژوهشگران با استفاده از میدان مغناطیسی روشی برای جابه‌جایی ذرات ارائه کردند. با این روش می‌توان ترکیبات شیمیایی و زیستی را به سادگی و به شکل کنترل شده جابه‌جا کرد.

زمانی که قدم به دنیای مقیاس‌های کوچک می‌گذاریم، جنگل‌های میکروسکوپی اهمیت زیادی پیدا می‌کنند. از این جنگل‌ها می‌توانن به‌عنوان ابزار استفاده کرد. دانشمندان از این جنگل‌ها به‌عنوان راهبردهای نوین برای انتقال اجسام استفاده می‌کنند، به طوری که اجسام با ابعاد و جنس‌های مختلف با این جنگل‌ها جابه‌جا می‌شوند.
پیترو تیرنو و آرتور استراوب از دانشگاه بارسلونا در اسپانیا در یک پژوهش روشی جدید برای این کار ارائه کرده‌اند. در این روش از میدان مغناطیسی برای حرکت انتخابی ذرات استفاده می‌شود. این میدان مغناطیسی می‌تواند به‌صورت کنترل شده برای تجمع و جداشدن ذرات با ابعاد مختلف مورد استفاده قرار گیرد. با این روش می‌توان برهم‌کنش میان ذرات مختلف در فاز سیال ایجاد کرد.
مشابه این کار پیش از این توسط محققان انجام شده اما تمام فرآیند روی ذرات هم‌اندازه انجام شده است. در حالی که این پروژه روی ذرات با ابعاد مختلف انجام شده‌است.
در این پروژه از ذراتی با ابعاد مختلف و معلق در فاز سیال معلقند استفاده  شده‌است. این ذرات دارای زنجیره بلندی بودند که به‌صورت ردیفی، تشکیل ساختاری کانالی شکل داده‌اند.
این روش می‌تواند در جایی که نیاز به دسته‌بندی ذرات مغناطیسی است مورد استفاده قرار گیرد. همچنین از آن می‌توان برای حمل و نقل گونه‌های مختلف زیستی و آزمایش روی آن‌ها استفاده کرد. یکی دیگر از کاربردهای این روش، استفاده از آن به عنوان تقسیم کننده اجزاء شیمیایی یا زیستی در آزمایشگاه روی تراشه است.
خلاصه این روش آن است که با استفاده از میدان مغناطیسی می‌توان ذرات بسیار کوچک را به صورت کنترل شده در یک محیط حرکت داد. منطق این روش براساس این حقیقت است که خواص یک ماده و سیال در حین اعمال میدان مغناطیسی تغییر نمی‌کند، این در حالی است که با اعمال میدان الکتریکی یا استفاده از انبرک نوری ماده و سیال دچار تغییر می‌شوند.
در این روش از یک نوار مغناطیسی حاوی ترکیبات فریت استفاده می‌شود؛ چیزی که در دهه ۱۹۸۰ ساخته شد. در این روش محققان با تغییر فاصله ابزار اعمال کننده میدان و جسم مورد نظر، میزان نیروی وارد شده به آن را تغییر داده و حرکت ذرات را به صورت کنترل شده انجام دادند.

نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای در نشریه EPJE منتشر شده‌است.