نانوماهی فلزی در خدمت دارورسانی

محققان دانشگاه کالیفرنیا موفق به ساخت نانوماهی فلزی از جنس طلا و نقره شدند که قادر است در بدن به حرکت در آمده و دارو را در محل مورد نظر رهاسازی کند. این نانوماهی می‌تواند در حراجی‌ها هم مورد استفاده قرار گیرد.

پزشکان سال‌هاست که به دنبال یافتن روشی مناسب برای رهاسازی دارو در بدن هستند. یافته‌های اخیر پژوهشگران نشان می‌دهد که ممکن است مسیری هوشمند برای این کار ایجاد شده باشد.
یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کالیفرنیا موفق به ارائه نانوماهی شدند که قادر به رهاسازی دارو در بدن است. این نانوساختار که شباهت زیادی به ماهی دارد ۸۰۰ نانومتر طول داشته و قادر به حمل دارو به نقاط عمیق بدن از طریق جریان خون است.
این نانوماهی دارای سری از جنس طلا و تانلفین و بدنی از جنس نیکل است که در آن از نقره نیز استفاده شده‌است. برای استفاده از این نانوماهی باید آن را در معرض میدان مغناطیسی نوسانی قرار داد، با این کار نانوماهی قادر به شنا کردن در جریان خون است. در این فناوری نیاز به باله یا تاژک برای حرکت نیست با این حال ساختار آن به‌گونه‌ای طراحی شده که می‌تواند با سرعت بالا دارو را در بدن به حرکت در آورد.

filereader.php?p1=main_90cff0b4c5073f8c0
طراحی، ساخت، و فعال سازی نانوماهی مصنوعی 

A) شماتیک نیروی محرکه بدن و باله در یک ماهی طبیعی و نانوماهی مصنوعی ، شامل عبور امواج در طول کل بدن ماهی

B) تصویر شماتیک از ساخت نانوماهی مصنوعی با کمک قالب : a) ترسیب متوالی اجزای طلا، نقره، نیکل، نقره، نیکل نقره و طلا بر روی لایه نقره ای مستقر بر روی قالبی از غشای آلومینا؛ b) حذف لایه نقره ای و انحلال قالب آلومینا؛ c) انحلال جزئی اجزای نقره ای 

C ) تصویر SEM از نانوماهی مصنوعی چندجزئی ساخته شده توسط آبکاری. نوار مقیاس: ۸۰۰ نانومتر است.

D) اعمال نیروی محرکه مغناطیسی بر نانوماهی مصنوعی با استفاده از یک میدان مغناطیسی نوسانی مسطح.

این فناوری مشکلات خاص خود را دارد، برای مثال، زیست‌تخریب‌پذیر نیست بنابراین ممکن است در بخش‌هایی از بدن باقی بماند. از سوی دیگر طلا و نقره مواد ارزان قیمتی نیستند. بنابراین، دانشمندان در حال کار روی طراحی نانوماهی هستند که بتواند زیست‌تخریب‌پذیر بوده و با قیمت کم آن را تولید کرد. آنها امیدوارند که این نانوماهی بتواند علاوه‌بر حمل دارو در حوزه‌های دیگر نیز استفاده شود. برای مثال، محققان معتقداند که این فناوری می‌تواند برای کنترل سلول‌های منفرد مورد استفاده قرار گیرد یا می‌توان از آن برای انجام جراحی‌های غیرتهاجمی استفاده کرد.
البته برای هر یک از این کاربردها باید بهبود‌هایی روی این نانوماهی انجام داد تا برای آن کاربرد آماده شود، این کار نیاز به تحقیقات بیشتر در این حوزه دارد.