تحقیقات جدید روی موش‌ها نشان می‌دهد که افزایش پاسخ ایمنی در محل تومور سرطانی با فناوری نانو ممکن است به تقویت درمان‌های ایمونوتراپی در مراحل پیشرفته بیماری کمک کند.
بهبود عملکرد ضدسرطانی با تقویت ایمنی در محل تومور
در مدل‌های موش مبتلا به انواع متعدد سرطان، دانشمندان فعال‌سازی سلول‌های T را که عوامل مهم در ایجاد پاسخ ایمنی هستند، در داخل تومورها تقویت کردند، به‌گونه‌ای که تعامل آن‌ها با یک آنتی‌بادی درمانی که در حال حاضر در مرحله آزمایش‌های بالینی است، بهبود یافته است.
محققان نانوبادی‌های حامل RNA پیام‌رسان، مولکول‌هایی که اطلاعات ژنتیکی را به پروتئین‌های عملکردی ترجمه می‌کنند، مستقیماً به محل تومور تزریق کردند تا به سلول‌های T در تولید گیرنده‌های خاص بر روی سطوح خود کمک کنند. آنتی‌بادی‌های مونوکلونال تجربی که شش ساعت بعد تحویل داده می‌شوند، می‌توانند به گیرنده‌ها متصل شوند تا عملکرد کشتن سلول‌های سرطانی خود را انجام دهند.
این روش روی موش‌ها آزمایش شده و شش موش از ۱۰ موش پس از استفاده از این فناوری، فاقد تومور لنفوم بودند و زمانی که این فناوری با داروهای موجود دیگری که به تقویت پاسخ ایمنی کمک می‌کنند ترکیب شود، روی تومور ملانوما مؤثر خواهد بود.
ییژو دونگ، نویسنده ارشد مقاله مربوط به این پروژه و دانشیار داروسازی و فارماکولوژی در دانشگاه ایالتی اوهایو، گفت: «سلول‌های T برای مبارزه با بسیاری از بیماری‌ها، نه فقط سرطان، بسیار مهم هستند.»
پس از تزریق mRNA مربوط به درمان، گیرنده‌ها روی سلول‌های T ایجاد می‌شوند و این گیرنده‌ها کارکردهای اضافی این سلول‌ها نظیر تکثیر، به‌کارگیری سلول‌های ایمنی دیگر و تولید پروتئین‌های مفید را ممکن می‌سازد. زمانی که سلول‌های T به طور قابل توجهی این گیرنده‌ها را افزایش می‌دهند، آنتی‌بادی‌ها می‌توانند با گیرنده‌ها واکنش نشان دهند و تمام عملکردهای مورد انتظار را، انجام دهند. نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای در مجله Nature Communications منتشر شده است.
در حالی که افزایش فعال‌سازی سلول T هدف نهایی این تحقیق بود، طراحی موثرترین نانوذره برای حمل RNA پیام‌رسان نیز به همان اندازه مهم بود. آزمایشگاه دانگ مدت‌هاست که بر انتقال نانوذرات RNA پیام‌رسان به‌عنوان یک راهبرد درمانی تمرکز کرده است و نتایج امیدوارکننده‌ای را در مطالعات حیوانی علیه سپسیس، اختلالات ژنتیکی و کووید ۱۹ ایجاد کرده است.
این تیم نانوذراتی را برای این منظور با استفاده از ترکیبات سازنده غشای سلولی طراحی کردند. دونگ می‌گوید: «این ایده از اجزای طبیعی روی غشای سلولی الهام گرفته شد. ما ترکیباتی را طراحی کردیم که می‌توانند برهمکنش خوبی با غشای سلولی داشته باشند و به انتقال mRNA به سلول‌ها کمک کنند.»
سپس محققان محموله‌های مورد نظر را داخل نانوذرات قرار دادند. این نانوذرات مستقیم به تومورهای مدل‌های موشی سرطان‌های خاص تزریق شده و وارد سلول‌های T نفوذگر تومور شدند تا بیان گیرنده‌ها را تقویت کنند.
دونگ، محقق مرکز جامع سرطان دانشگاه ایالتی اوهایو، گفت: «ما شش ساعت منتظر ماندیم تا سلول‌ها گیرنده‌های کافی تولید کنند و سپس آنتی‌بادی‌ها را به تومورها تزریق کردیم. پس از مدتی گیرنده‌های روی سلول‌های T یافت شد که این کارکرد آن‌ها را افزایش می‌داد.»
آزمایش‌های درمان ترکیبی بهترین نتایج را در مدل‌های موش ملانوما و لنفوم سلول B ایجاد کرد. تحویل نانوذرات و آنتی‌بادی، تومورها را در ۶۰ درصد موش‌ها کاملاً از بین برد.
