محققان نشان دادند که با ترکیب نانوپزشکی و درمان مترونومیک می‌توان اثربخشی روش‌های درمان سرطان را افزایش داد.
ترکیب نانوپزشکی و درمان مترونومیک برای درمان سرطان
از نانوذرات می توان برای حمل مواد به قسمت‌های خاصی از بدن به عنوان مثال، برای رساندن داروی شیمی درمانی به تومور استفاده کرد. اگرچه چنین نانوداروهایی امیدی برای بهبود درمان سرطان ایجاد می‌کنند، اما افزایش نرخ زنده ماندن بیمارانی که از این نوع نانوداروهای تأییدشده بالینی در مقایسه با شیمی‌درمانی معمولی استفاده کرده‌اند، اغلب کمتر است. تحقیقات جدید منتشر شده در Journal of Controlled Release نشان می‌دهد که اگر در نانوپزشکی دوزهای پایین‌تر و مستمر – به نام دوز مترونومیک – به جای حداکثر دوز استاندارد قابل تحمل درمان‌های کنونی، تجویز شود، ممکن است مزایای بیشتری برای بیمار به همراه داشته باشد.
راکش کی جین، نویسنده همکار این مقاله، می‌گوید: «نانوپزشکی و درمان مترونومیک به عنوان دو رویکرد متفاوت برای درمان سرطان در نظر گرفته شده‌اند. تحلیل ما نشان می‌دهد که این دو رویکرد را می‌توان با استفاده از چارچوب یکسانی به عنوان راهبردهای بهبود درمان مشاهده کرد.»
جین توضیح می‌دهد که به نظر می‌رسد درمان مترونومیک به عادی سازی ریزمحیط تومور کمک می کند – به این معنی که به اصلاح برخی از ناهنجاری های ایجاد شده در اطراف تومورها کمک می کند که از تومور محافظت می‌کنند و رشد و گسترش آن را تقویت می کنند. برای مثال، در حالی که تومورها می‌توانند سیگنال‌هایی ارسال کنند که جریان خون طبیعی را به خطر می‌اندازد و پاسخ‌های سلول‌های ایمنی را مسدود می‌کند، به نظر می‌رسد درمان مترونومیک عملکرد عروق خونی و فعال‌سازی سیستم ایمنی را در تومور بهبود می‌بخشد. مطالعات پیش بالینی اخیر نشان می دهد که نانوداروها می‌توانند تغییرات مشابهی در ریزمحیط تومور ایجاد کنند.
جین می‌گوید: «در این مطالعه، ما فرض کردیم که فرمول‌های نانوذرات، با توجه به آزادسازی کنترل‌شده محموله‌های خود و زمان طولانی گردش در خون، می‌توانند فعالیت‌های مشابهی را به عنوان درمان مترونومیک ایجاد کنند.»
با استفاده از یک چارچوب ریاضی و آزمایش‌هایی که روی موش‌ها انجام شد، این تیم تحقیقاتی نشان داد که هر دو رویکرد می‌توانند به‌عنوان راهبرد‌هایی برای تأثیرگذاری بر ریزمحیط تومور و بهبود درمان‌های سرطان عمل کنند.»
همچنین، در موش‌های مبتلا به سرطان سینه سه گانه منفی یا فیبروسارکوم، Doxil ، نانودارویی که برای درمان سرطان متاستاتیک پستان تأیید شده است و شامل دوکسوروبیسین محصور شده در یک کره لیپیدی است، می‌تواند بر مقاومت توموری غلبه کند که معمولاً زمانی که Doxil تجویز می‌شود این مقاومت رخ می‌دهد. یک برنامه مترونومیک همچنین اثربخشی ترکیب Doxil به همراه نوعی ایمونوتراپی به نام مهارکننده ایمونوتیک را بهبود بخشید.
تریانتافیلوس استیلیانوپولوس، مدیر آزمایشگاه بیوفیزیک سرطان و دانشیار دانشگاه قبرس می‌گوید: «نانو ایمونوتراپی که ترکیبی از نانوداروها با ایمنی‌درمانی است، پتانسیل بالایی برای بهبود نتایج بیمار دارد و به همین دلیل، درک مکانیسم‌های مقاومت در برابر دارو و توسعه راهبرد‌هایی برای تقویت نانوایمونوتراپی در انواع سرطان پستان و سایر سرطان‌ها ضروری است. نتایج این کار می‌تواند مبنایی برای برنامه‌ریزی مطالعات بالینی آینده برای بهبود کارایی رژیم‌های نانوایمونوتراپی باشد.»
