یک شرکت نوپا انشعاب یافته از دانشگاه جان هاپکینز با استفاده از دندریمر دارویی تولید کرده است که می‌تواند به نجات افراد مبتلا به کرونا کمک کند. محققان پزشکی جان هاپکینز می‌گویند که روش درمانی مبتنی بر نانوذرات دندریمر به نام OP-۱۰۱ به طور قابل توجهی خطر مرگ و نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی را در یک مطالعه روی ۲۴ بزرگسال مبتلا به کووید-۱۹ شدید کاهش داده است.
داروی حاوی دندریمر شانس زنده‌ماندن بیماران کرونایی را افزایش داد
نتایج یک کارآزمایی بالینی که توسط شرکت اشواتا تراپیوتیکس (Ashvattha Therapeutics) که این دارو را تولید می‌کند، به طور خاص نشان داد که بیمارانی که داروی OP-۱۰۱ را دریافت کرده‌اند، در مقایسه با بیمارانی که دارونما دریافت کردند بیش از چهار برابر کاهش نشانگرهای زیستی التهاب و آسیب مغزی دارند، نشانگرهایی که در خون آن‌ها گردش می‌کند.
سوجاتا کانان، استاد بیهوشی و مراقبت‌های ویژه پزشکی و اطفال در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز، می‌گوید: «OP-۱۰۱ می‌تواند یک درمان قوی برای کاهش التهاب شدید و ترمیم سریع در افراد مبتلا به کووید شدید باشد، که مزایای بالینی قابل‌توجهی را بدون عوارض جانبی مرتبط با برخی درمان‌های دیگر نشان می‌دهد.»
کانان و همکارانش، OP-۱۰۱ را با اتصال یک آنتی‌اکسیدان/داروی ضدالتهابی قوی به نام n -استیل سیستئین (NAC) به نانوذره‌ای توسعه دادند. هر نانوذره تعدادی مولکول از دارو به آن متصل است و می‌تواند دارو را به طور خاص به سلول‌های التهابی به نام ماکروفاژها برساند. نانوذرات دندریمر دارو را فقط به آن دسته از ماکروفاژهایی می‌رساند که در التهاب در محل آسیب نقش دارند. در حال حاضر، NAC به شکل متفاوتی برای درمان مسمومیت با استامینوفن و برای رقیق کردن ترشحات مخاطی راه های هوایی استفاده می‌شود.
این گروه تحقیقاتی پتنت مربوط به این کشف را به ثبت رسانده و یک شرکت زیست‌فناوری به نام اشواتا تراپیوتیکس را برای توسعه این دارو و تامین مالی آزمایشات بالینی تاسیس کردند. این شرکت مجوز این فناوری را از طریق Johns Hopkins Technology Ventures صادر می‌کند.
برای این مطالعه، محققان ۲۴ بیمار بین ۴۳ تا ۸۶ سال، اکثرا مرد مبتلا به کووید-۱۹ شدید را انتخاب کردند که بین اوت ۲۰۲۰ تا مه ۲۰۲۱ در پنج بیمارستان بستری شدند. بیماران مبتلا به علائم شدید کرونا که تحت تهویه مکانیکی یا اکسیژن از طریق کانول بینی با جریان بالا بودند، واجد شرایط ثبت نام در این مطالعه بودند. اکثر بیماران وارد شده در مطالعه در بخش مراقبت های ویژه بودند. همه ۲۴ بیمار همچنین مراقبت‌های استاندارد کرونا از جمله کورتیکواستروئیدهای مورد استفاده برای سرکوب التهاب و داروی ضد ویروسی رمدسیویر را دریافت کردند.
محققان تا پایان مطالعه نمی‌دانستند که کدام بیماران دارونما یا OP-۱۰۱ دریافت کردند. در پایان کارآزمایی، محققان دریافتند که OP-۱۰۱، با دوز ۴ میلی‌گرم بر کیلوگرم یا ۸ میلی‌گرم بر کیلوگرم، در کاهش نشانگر التهابی پروتئین واکنشی C شش برابر و در کاهش چهار تا ده برابر بهتر است. خطر مرگ یا نیاز به ونتیلاتور در روزهای ۳۰ و ۶۰ پس از درمان برای بیمارانی که دارونما دریافت کرده بودند ۷۱ درصد و برای کسانی که OP-۱۰۱ دریافت کردند ۱۸ درصد بود. در ۶۰ روز پس از دریافت OP-۱۰۱ یا دارونما، ۳ بیمار از ۷ بیمار دریافت کننده دارونما و ۱۴ از ۱۷ بیمار که هر یک از سه دوز OP-۱۰۱ را دریافت کرده بودند، زنده مانده بودند.
